กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.31 บทเรียนบทที่31

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.31 บทเรียนบทที่31

 

เตรียมน้ำให้ข้าด้วย
เสียงเจ้านายน้อยลอดผ่านช่องประตูห้องบรรทม

ขอรับ!
ทหารองครักษ์รีบไปตามบ่าวรับใช้

ห้องสรงน้ำ

เมื่อคืนนอนไม่สนิทหรือขอรับ?
เอริคค่อยๆโรยเครื่องหอมลงในอ่างน้ำ

เพราะยาของเจ้านั่นแหละ!

เอริคหยิบเครื่องยาสมุนไพรเทลงไป

เจ้าใส่อะไรลงไป?

ถ้าเจ้ากินยายาก ก็ควรจะนอนแช่น้ำสมุนไพร
ข้าใส่เครื่องหอมช่วยดับกลิ่นยาแล้ว

มันไม่อันตรายเหรอ?
เฮซองเริ่มระแวง

ข้าอ่านหนังสือมานะ!

เฮซองหยิบหนังสือมาดู
งั้นเจ้าลงไปแช่ก่อนก็แล้วกัน!

ได้ ข้าจะทดลองให้เจ้าดู!
เอริคจัดแจงถอดเสื้อผ้า

ข้าอยากกลับไปงีบสักหน่อย
เฮซองรู้สึกวิงเวียน เริ่มเซ

เฮซองงี่!
เอริครีบเข้ามารับตัวเจ้านายของเขา

พาข้ากลับไปที่ห้อง …
เฮซองหน้าซีด

นายท่าน!
หัวหน้าองครักษ์ถูกตามให้มาดูแลนายน้อย

เจ้าให้คนไปตามหมอหลวงหรือยัง?

ข้าให้คนไปตามแล้ว

นี่เจ้า!
เอริครีบปัดมือหัวหน้าองครักษ์ที่พยายามจะถอดเสื้อเจ้านายออก

เจ้ารักษาเป็นหรือไง?!
ข้ารู้ว่าเจ้านายของข้าเป็นอะไร!
ไปเอาอ่างน้ำมา!

เอริครีบออกไปเตรียมน้ำ

หัวหน้าองครักษ์หยิบถุงเครื่องหอมออกมาให้เจ้านายดม
สักพักเฮซองจึงรู้สึกตัว

เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือขอรับ?
หัวหน้าองครักษ์ถามด้วยความเป็นห่วง

เอริคยกอ่างน้ำเข้ามาด้วยความระวัง

ข้าแค่ …
เฮซองเหลือบมองเอริคที่จ้องมองเขาด้วยความเป็นห่วง

เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าจัดเอง
หัวหน้าองครักษ์สั่ง

เอริควางอ่างน้ำใกล้ๆเตียงบรรทม

เดี๋ยว!
หัวหน้าองครักษ์ดมแขนเสื้อของเอริคที่มีกลิ่นสมุนไพร

เจ้าอยากตายรึไง!
เจ้าใส่อะไรลงไป?!

ปล่อยเขาเถอะ!
ข้าไม่ได้บอกเขา เขาไม่รู้!
เฮซองดึงแขนเสื้อหัวหน้าองครักษ์ไว้

เจ้าแพ้กลิ่นของมันเหรอ?
เอริคตกใจ

เจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว
เฮซองเบือนหน้าหนี

แต่ว่า …
เอริคเริ่มน้ำตาคลอ

ขอบคุณที่หวังดีกับข้า
เฮซองหันหลังให้เอริคเพื่อซ่อนใบหน้าซีดเซียว

ยังไม่ไปอีก!
หัวหน้าองครักษ์รีบลากตัวเอริคออกไป

จัดการห้องสรงน้ำอย่าให้มีกลิ่นพวกนี้หลงเหลืออีกนะ!

เอริคเดินใจลอย
ใจนึงก็เป็นห่วง อีกใจนึงก็นึกแต่โทษตัวเอง

เพราะข้าไม่ชอบกินยา
เขาถึงโรยสมุนไพรให้ข้าแช่น้ำแทน
เจ้าอย่าไปโทษเขาเลยนะ

ท่านห่วงแต่เขา ไม่ห่วงว่าข้าจะน้อยใจบ้างเหรอขอรับ

ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าระแวงในตัวเขา
เขาจะช่วยงานของเจ้าได้ ถ้าเจ้าฝึกเขาสักหน่อย
ข้าไม่ได้รับเขามาเพื่อแทนที่ของเจ้าหรอกนะ
เฮซองจับมือหัวหน้าองครักษ์ เพื่อให้เขาลดความกังวล

ณ สวนท้ายตำหนัก

ท่านเรียกข้ามา เพราะเรื่องเมื่อเช้าใช่มั้ย?
เอริคมาพบหัวหน้าองครักษ์ตามลำพัง

เจ้าเป็นบ่าว นอกจากจะต้องรู้ว่านายท่านโปรดอะไร ไม่โปรดอะไร
ก็ต้องรู้ว่านายท่านแพ้อะไรบ้าง

เดิมทีข้าไม่อยากเขียนมันออกมา แต่ข้ารู้ว่าคนอย่างเจ้าคงจำมันไม่ได้!

เจ้าคงอยู่รับใช้นายท่านมานานมาก

นานกว่าที่เจ้าเคยร่วมสำนักเดียวกับนายท่าน

ข้าขอเตือนเจ้า
อย่าได้ล่วงเกินนายท่านเหมือนที่เจ้าเคยทำ
ใครที่เป็นอันตรายกับนายท่าน ข้าจะจัดการมันให้หมด!

เอริคยิ้มรับพอเป็นพิธี
เขาไม่ได้อยากแข่งชิงดีชิงเด่นกับใคร
แต่ครั้งนี้ …

สักวัน … ข้าจะทำให้เจ้าไม่อยู่ในสายตา!

ณ ห้องหนังสือ

เจ้ากินยาบ้างรึเปล่า?
เฮซองเห็นมือของเอริคยังคงสั่นไหว

คงเพราะข้า ไม่ค่อยได้ออกกำลัง

เฮซองจับมือของเอริค ถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูรอยแผล

เจ้าทายานี้ทุกวัน แผลเป็นจะค่อยๆบางลง
เฮซองเปิดลิ้นชักหยิบตลับยาออกมา

เจ้าเป็นหมอเหรอ?

ข้ามีวิชาแพทย์มากกว่าเจ้าก็แล้วกัน!
เฮซองค่อยๆทายาให้เอริค

ถ้างั้น … เจ้ารู้ว่าข้าวางยาในอ่างน้ำของเจ้าใช่มั้ย?

ข้ารู้ …
แต่ข้าไม่อยากทำให้เจ้าเสียใจ
เสร็จแล้ว!
เฮซองดึงแขนเสื้อของเอริคลง

ข้ามันโง่จริงๆ

ใครให้เจ้าไม่ยอมเรียนล่ะ!
เฮซองแลบลิ้นใส่

ข้าแค่อยากช่วยเจ้า

เจ้าจะช่วยข้าได้ เจ้าก็ต้องอ่านให้มาก
เจ้าเห็นกองหนังสือนั่นมั้ย?
เอาไปอ่านแล้วสรุปมาให้ข้า
ถ้าเจ้าลดเวลาอ่านหนังสือของข้าได้
ข้าก็จะมีเวลาออกไปเที่ยวเล่นบ้าง

ทำไมเจ้าต้องอ่านหนังสือมากมายขนาดนี้?

เพราะข้าต้องเตรียมพร้อมเสมอ
แม้วันนี้ยังไม่ใช่วันของข้า …

เอริครู้สึกได้ถึงความผิดหวัง

ข้าจะช่วยเจ้า … คัดลอกมันออกมา
แต่เจ้าอย่าลืมนะ ว่าเจ้าต้องออกไปเล่นกับข้าด้วย!
เอริคยกหนังสือกองโตขึ้นมา

เจ้าทำให้เสร็จก่อนเถอะ!!!
เฮซองยักคิ้วท้าทายเอริค

หัวหน้าองครักษ์เข้าพบเฮซองเพื่อรายงานความคืบหน้า
แต่เอริคกำลังนั่งคัดลอกหนังสืออยู่ข้างๆ

เจ้าพูดมาเถอะ
เฮซองอนุญาตให้เอริคอยู่รับฟังได้

เรื่องที่ให้ข้าน้อยไปสอบถาม
เขายินดีจะขายให้เรา
แต่เรื่องราคา เขาต้องการให้เราไปคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวขอรับ

เอริคยังคงแสร้งนั่งคัดหนังสือต่ออย่างมีสมาธิ

ถ้านายท่านอนุญาต ข้าจะขอจัดการเรื่องนี้เองขอรับ

เอริค เจ้าเลือกม้าเป็นมั้ย?
เฮซองหันมาถามเอริค

ข้าเหรอ? …
ข้าเป็นลูกหลานตระกูลแม่ทัพนะ (โม้บ้าง)
เอริควางพู่กันลง

เจ้ารู้มั้ยว่าม้าตัวนึงราคาเท่าไหร่?

เอริคเหล่มองหัวหน้าองครักษ์
ข้าไม่รู้หรอก!

หัวหน้าองครักษ์แสยะยิ้มที่มุมปาก

ข้าจะจัดการเอง
เจ้ากลับไปได้

แต่ว่า …
หัวหน้าองครักษ์ยังมีเรื่องอยากจะรายงานต่อ เป็นการส่วนตัว

เรื่องม้า ข้าจะให้บ่าวไปซื้อ!
(เอริคสะดุ้ง)

ข้ามีเรื่องสำคัญกว่าจะให้เจ้าทำ
เฮซองยื่นซองจดหมายให้หัวหน้าองครักษ์

ขอรับ
หัวหน้าองครักษ์ยิ้มแล้วจากไป

ต้องมีเรื่องที่สำคัญกว่า ถึงจะพอใจสินะ!
เอริคแอบแขวะหัวหน้าองครักษ์

เจ้าอิจฉาเหรอ?

ข้าจะอิจฉาทำไม?

เรื่องม้า ข้าจะให้บ่าวไปซื้อ!
(เอริคล้อเลียนเสียงเฮซอง)

เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญ ข้าถึงมอบหมายให้บ่าว… ที่ข้าไว้ใจ

ข้ามีเงินให้เจ้าเท่านี้
เจ้าต้องซื้อมาพันธุ์ดีมาให้ข้า 1,000 ตัว ห้ามขาด!

เอริคมองตัวเลขในกระดาษที่เฮซองเขียนให้ดู

เจ้าฝันเอารึไง? เจ้ารู้มั้ยว่าม้าตัวนึงต้องใช้เงินเท่าไหร่?
เจ้ามีที่เลี้ยงม้าหรือยัง?
ไหนจะค่าอาหาร ค่าคนดูแล
แล้วเจ้าจะเอาม้าพันธุ์ดีไปทำอะไร?

เจ้าก็ลองคิดดูสิ
เฮซองกอดอกมองเอริค

เจ้าคงอยากเลี้ยงม้าไว้ขี่เล่นมั้ง
ไม่ก็ …

ถ้ายังคิดไม่ออกก็นั่งคัดหนังสือไป!

เจ้าต้องการใช้เมื่อไหร่?

——— บทรักบทที่ 31 การวางใจไว้กับผู้อื่น ถือเป็นรักหรือไม่? ———

ปล.อาจจะเนิบๆหน่อยนะคะ คือตอนนี้ง่วงมาก z Z z Z ปิดตอนดีกว่า

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.30 บทเรียนบทที่30

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.30 บทเรียนบทที่30

 

เอริคค่อยๆดมถุงเครื่องหอมที่วางอยู่บนโต๊ะ

เจ้าชอบมันเหรอ?
เฮซองออกมาจากม่านบังตาหลังจากอาบน้ำเสร็จ

เอริครีบวางถุงเครื่องหอมลง

ข้าจะแปรงผมให้
เอริครีบหยิบหวี

เฮซองนั่งลง

เอริคค่อยๆจับปลายผมของเจ้านายอย่างเบามือ

ข้าเคยมีสหายคนนึง แม้แต่เส้นผม เขาก็ไม่ยอมให้ข้าแตะ
เอริคเปรย

ข้าก็ไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัวข้า ถ้าข้าไม่อนุญาต

เอริคค่อยๆรวบผมให้เจ้านาย
ต้นคอเรียวขาวพี่เขาเคยคลั่งไคล้

ข้าอยากวาดรูปของเจ้า
เอริคเผลอพูดออกมา

เอาสิ …

เอริคเผลอยิ้มออกมา

แต่ข้าไม่เปลื้องผ้าเป็นแบบให้เจ้าเด็ดขาด!

เช้านี้เอริคอยู่ในห้องแต่งตัวกับเฮซองเพียงลำพัง

เฮซองยังคงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ผมรวบขึ้นหลวมๆ
นั่งกินขนมและอ่านหนังสือไปพลางๆ

ข้าไม่มีเวลามากนะ รีบๆวาดให้เสร็จ

เอริคกระตือรือร้นที่ได้จับพู่กันวาดภาพอีกครั้ง

เฮซองเหลือบมองเอริคที่ใช้มือซ้ายประคองมือขวาวาดภาพ

มือขวาของเจ้า …

มือขวาของข้ายังไม่ค่อยมีแรง
ส่วนมือซ้ายของข้า ยังต้องฝึกอีกมาก

งั้นเจ้าก็ค่อยๆวาดให้ข้า ทุกวันหลังข้าอาบน้ำเสร็จก็แล้วกัน

( ทุกวัน … )
เอริคเริ่มประหม่า การอยู่กันเพียงลำพังแบบนี้
กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่บนโลกคนละใบ

(เจ้าเป็นเจ้านายชั้นสูง
ส่วนข้าเป็นบ่าวรับใช้
ที่ทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง)

ณ ห้องหนังสือ

เอริคยกชาเข้ามาเปลี่ยน
เพราะมือขวายังไม่ค่อยมีแรง ถาดน้ำชาจึงสั่นไหว

ท่านหมอ บ่าวของข้ามือขวาของเขาเคยได้รับบาดเจ็บสาหัส
จนตอนนี้แผลภายนอกหายสนิทแล้ว แต่มือขวาของเขายังคงใช้งานไม่ได้เต็มที่
ท่านช่วยดูให้เขาหน่อยสิ

มานี่สิ!
เฮซองเรียกเอริค

นายท่านไม่สบายเหรอขอรับ?
เอริคสอบถามหมอหลวง

ข้ามาตรวจอาการของนายท่านตามปกติ

เป็นอะไรเหรอขอรับ?

โอ๊ย!!!

เฮซองแอบเตะขาเอริคที่ยังไม่หยุดความสงสัย

มือของข้าจะกลับมาดีเหมือนเดิมมั้ยขอรับ?
เอริคกลับมาที่คำถามของตัวเอง

มันก็มีวิธี แต่ต้องใช้เวลา และขึ้นอยู่กับตัวของเจ้าด้วย
ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้เจ้า และวิธีฟื้นฟูกำลังแขนของเจ้า

ถ้าเขาไม่ทำ ข้าจะสั่งเขาเอง 🙂
เฮซองยิ้มมุมปาก

เจ้าเอาใบสั่งยานี้ไปเบิกยาที่โรงหมอนะ
ใบนี้ของนายท่าน ใบนี้ของเจ้า

ขอบคุณท่านหมอ
เอริคยิ้มอย่างมีความหวัง

เมื่อหมอหลวงออกไปแล้ว

เจ้าบอกห้องยาที่โรงหมอไปว่ายาทั้งหมดนี้เป็นของเจ้านะ

ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย?

ข้าเกือบตายเพราะมีคนวางยาในยาของข้า!
แต่ข้าไว้ใจเจ้า

เอริคเก็บใบสั่งยาไว้เป็นอย่างดี
แม้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่เข้าใจ
แต่เขารู้ว่าภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยของเฮซอง
ในหัวของเขาคงมีเรื่องมากมายที่ต้องคิด

เจ้ารับข้ากลับเข้ามาเพราะอะไร?

ข้าอยากให้มือของเจ้าหายเป็นปกติ

ถ้ามือของข้าหายดีแล้ว เจ้าจะปล่อยข้าไปมั้ย?

เจ้าอยากไปจากข้านักเหรอ?
เฮซองเริ่มเสียงดัง

สำหรับเจ้า ข้าเป็นแค่เพียงบ่าวรับใช้อย่างนั้นหรือ?

ถ้าถึงวันนั้น เจ้าไม่อยากอยู่กับข้า ก็ตามใจเจ้าเถอะ!
เฮซองผิดหวังที่เอริคคิดจะจากไป

ณ โรงหมอ

ข้ามารับยาขอรับ

เจ้าเพิ่งมาอยู่ตำหนักองค์ชายรองเหรอ? ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลย

มีแต่คนป่วยเท่านั้นถึงจะมาที่นี่ ใครอยากจะป่วยกันล่ะ!

เจ้าคงจะป่วยหนักน่าดู
กินยาตามนี้นะ

เอริคชะเง้อมองใบสั่งกินยา
ตัวนี้ช่วยรักษาอะไรเหรอ?

เจ้าสนใจเรื่องยาด้วยเหรอ?

ข้าก็เคยเรียนมาบ้าง แต่แค่ผ่านๆตาน่ะ
ข้าจำไม่ค่อยได้หรอก

ตัวนี้รักษาอาการบอบช้ำภายใน
ตัวนี้ช่วยบำรุงเลือดให้ไหลเวียนดี
ตัวนี้ช่วยสร้างกล้ามเนื้อ
ตัวนี้เพิ่มพละกำลัง
ตัวนี้ …

เอริคเริ่มกังวลและสงสัยว่าเฮซองป่วยเป็นอะไร

ข้าไม่อยากให้นายท่านไว้ใจเอริคมากนัก
หัวหน้าองครักษ์ไม่เห็นด้วยที่เฮซองให้เอริคไปรับยา

ข้าเข้าใจความหวาดระแวงของเจ้า
แต่เจ้าทำให้มันเป็นเรื่องปกติได้มั้ย?
ข้าไม่อยากให้มันดูเป็นเรื่องผิดปกติ

ขอรับ ข้าจะเฝ้าดูอยู่เงียบๆ

ตามใจเจ้า
เฮซองตัดบท

ยามาแล้วขอรับ
เอริคค่อยๆยกถาดยาเข้ามา (มือสั่นเล็กน้อย)

หัวหน้าองค์รักษ์รีบพุ่งตัวเข้าไปรับถาดยาจากมือของเอริค

(เขาว่องไวมาก!!)
แต่ด้วยสัญชาตญาณของเอริคเขารีบเอี้ยวตัวหลบโดยทำยาหกเพียงเล็กน้อย

ให้เขาถือเข้ามาเถอะ
มือของเขาต้องใช้งานถึงจะดีขึ้น

แต่เจ้าทำยาของนายท่านหก!!!

เจ้าต่างหาก ที่พุ่งมาหาข้า ข้าก็ต้องหลบสิ!

ด้วยฝีมืออดีตองครักษ์อย่างเจ้า ยาควรจะหกหรือไม่?

คราวหน้าข้าจะไม่ทำพลาดอีก!
เอริคฉีกยิ้มตอบพอเป็นพิธี

เอริควางถาดยาลง
ข้าต้องถวายยานายท่าน

ข้าจัดการเอง เจ้าออกไปได้แล้ว!
หัวหน้าองครักษ์สั่ง

แต่ข้าต้องถวายยานายท่าน!
เอริคย้ำ

เจ้ากลับไปก่อน
เฮซองให้หัวหน้าองครักษ์กลับไป

เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าเหรอ?
เฮซองถามเอริคเมื่อพวกเขาอยู่กันตามลำพัง

เจ้าได้รับบาดเจ็บจากสงครามวันนั้นเหรอ?

ข้าไม่น่าใช้งานคนงานอย่างเจ้าเลย!

ที่ข้าถามเพราะข้าเป็นห่วง
นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว
ถ้าเจ้าไม่เป็นอะไรมาก ทำไมถึงยังกินยาพวกนี้?

มันก็แค่ยาบำรุง

ถึงข้าจะโดดเรียน แต่ข้าก็ไม่ได้โง่นะ!
เจ้าป่วยหนัก!

เจ้าเป็นหมอรึไง?!
ทำเป็นหูหนวกตาบอดบ้างได้มั้ย?
ไม่งั้นข้าคงต้องเย็บปากของเจ้า!

เจ้าเป็นแบบนี้ก็เพราะข้า
เจ้าเสี่ยงชีวิตของตัวเอง
โดยที่ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้
เอริคกลับรู้สึกผิด

เจ้าทำเต็มที่แล้ว มือของเจ้าจะต้องหายเป็นปกติ!

ทานยาก่อนเถิด
เอริคดึงหนังสือในมือของเฮซองออก

เดี๋ยวก่อน …

ยาดีต้องกินตอนยังร้อน

ใครบอกเจ้า?

แม่ของข้า!
ข้าจะเป่าให้นะ

ไม่ต้อง ข้ากินเองได้!

เอริคนั่งลง

ไม่มีอะไรทำแล้วเหรอ?

ข้าจะรอจนกว่าเจ้าจะกินยาหมด

เฮซองหน้านิ่ว
ก็มันขมอ๊ะ! จะให้ข้ากินรวดเดียวได้ยังไง

เอริคหยิบห่อขนมออกมา

ถ้าเจ้ากินยารวดเดียวหมด ข้าจะให้ลูกอมเจ้า!
เอริคหยิบลูกอมขึ้นมาล่อ
ยายิ่งขม ยิ่งทำให้ลูกอมหวานนะ!

เฮซองหยิบถ้วยยาขึ้น ทำหน้าเบ้

เอริคแกะห่อลูกอมรอ

1 … 2 … 3 !
เอริคนับ เฮซองรีบซดยาให้หมด

ว้าว ยาหมดแล้ว!

เฮซองคิ้วขมวดหลังสัมผัสถึงความขมในปาก
เฮซองยื่นมือขอลูกอมจากเอริค

เอริคหยิบลูกอมออกมา … แล้วยัดใส่ปากของตัวเอง
หน้า-ตา-เฉย!
เอริคยิ้มหน้าทะเล้น มองเจ้านายยืนเท้าเอวทำหน้าหน้าหงิก

คนป่วยจะต้องทำใจให้เบิกบานนะ~
เอริคค่อยๆถอยหนี

หยุดอยู่ตรงนั้น!!!
ถ้าเจ้าขยับ ข้าจะสั่งโบยเจ้า!!!
เฮซองเดินเข้ามาจนประชิดตัวของเอริค

ส่งลูกอมมา!!!

เอริคแลบลิ้นออกมา

(เฮ้ย!)
เอริคผงะเมื่อเฮซองประกบปากกับเขา
แล้วกวาดลูกอมไป

เพี๊ยะ!!!!
เฮซองตบหน้าเอริคที่เล่นไม่เข้าเรื่อง

เอริคยืนจับแก้มแดงๆของตัวเอง

ออกไปได้แล้ว!
เฮซองหันกลับไปที่โต๊ะหนังสือ

เอริครีบเดินออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เจ้าไปโดนอะไรมา?
เพื่อนองครักษ์ถาม เมื่อเห็นเอริครีบเดินออกมาจากตำหนัก

หน้าของเจ้า!

ไม่มีอะไร!! ข้าอยากกลับบ้าน!
เอริครีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากให้ใครเห็น

นายท่านจะกลับแล้วขอรับ?
องครักษ์หน้าห้องหนังสือถาม

อืม
เฮซองรู้สึกเหนื่อย จึงออกจากห้องหนังสือเร็วกว่าปกติ

เอริคไปไหน?
เฮซองแปลกใจ เมื่อบ่าวที่มารับไม่ใช่เอริค

ลากลับไปแล้วขอรับ ข้าน้อยจึงมารับเวรแทน

เฮซองกลับตำหนัก แต่ในใจยังคงคิดไม่ตก
(ข้าทำให้เจ้าโกรธหรือเปล่า?)

เอริคไม่กล้ากลับบ้าน เพราะท่านแม่ทัพสั่งไม่ให้กลับจนกว่าจะหายดี
เขาจึงนอนตากน้ำค้างอยู่ในสวนด้านหลังของตำหนัก

เอริคแตะปากแหลมๆของตัวเอง
ลิ้นของเจ้า …
เอริคนอนหน้าแดง

ทำไมข้าจะต้อง ! …
เอริคพยายามข่มตาหลับ ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน

แต่รสจากลิ้นของเจ้ายังคง …
(อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก)
เอริคนอนอมยิ้ม เขาก็อธิบายสิ่งนี้ไม่ถูก

ทำไมข้าถึงรู้สึกแบบนี้กับเจ้านะ!

——— บทรักบทที่ 30 รักเพียงข้างเดียว ขมเหมือนกินยา ———

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.29 บทเรียนบทที่29

งานด่วนถาโถม ยิ่งอยากอัพฟิค Y Y แต่พอพิมพ์ได้ไม่กี่บรรทัดก็หลับค่ะ มันเลยไปไม่ถึงไหน 😛

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.29 บทเรียนบทที่29

 

นายท่าน คุณชายกลับมาแล้วขอรับ

ท่านแม่ทัพมองเอริคที่ยืนอยู่คนเดียวในสวน
ในมือมีพัดกระดาษสา

ไม่ต้องรีบร้อน ไม่นานมือของเจ้า ต้องกลับมาวาดรูปได้อีก
ท่านแม่ทัพปลอบใจเอริค

แต่คงไม่ดีเหมือนเดิม …
ท่านพ่อ … พัดเล่มนี้ ข้าวาดเอง

ข้ารู้ แค่เห็นลายมือของเจ้า ข้าก็จำได้

ในตอนนั้น … ข้าเอาพัดเล่มนี้ไปขาย เพราะว่ามันยังไม่สวยพอ
แต่ตอนนี้ ข้าไม่อาจวาดภาพให้สวยได้เท่านี้อีกแล้ว

แต่ตอนนี้เจ้าก็ใช้มือซ้ายวาดภาพได้แล้วนะ
สงครามแม้จะสร้างรอยแผลและความเจ็บปวดให้แก่เจ้า
แต่มันก็ทำให้เจ้าโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้น
เจ้าต้องไม่ท้อ … อย่ายอมแพ้นะลูก

เอริครู้สึกประหม่า เพราะช่องว่างระหว่างพ่อ(แม่ทัพที่เข้มงวด)ลูก(ที่ไม่เอาไหน)
ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้อยู่ตามลำพังกับท่านแม่ทัพ โดยไม่มีเรื่องให้ทะเลาะ

อืม … เจ้าเอายาไปให้พ่อบ้านต้มหรือยัง?

ข้าลืมสนิทเลยท่านพ่อ!!!
เอริครีบวิ่งกลับไปที่ร้านขายพัดในตลาด

เถ้าแก่! เห็นห่อยาของข้ามั้ย?

อันนี้เหรอ?

ใช่! ขอบใจ!
เอริครีบคว้าห่อยา แล้วรีบวิ่งกลับจวน

ข้ามาแล้ว!!!!!!!!
เอริคเข้ามาที่ครัวหลังจวนแล้วยื่นห่อยาให้พ่อบ้าน

คุณชายขอรับ … ห่อนี้มันไม่ใช่ยานะขอรับ

ข้าไปซื้อเองที่ร้านขายยา มันจะไม่ใช่ได้ยังไง?!
เอริคยังคงนั่งหายใจหอบ

คุณชายคงหยิบมาผิดนะขอรับ
พ่อบ้านกางห่อกระดาษที่มีแต่ขนมหวาน
และ ใบเซียมซีทำนายโชค

“สัญญาที่เคยให้ไว้ จักต้องทำตาม
อุปสรรค ต้องพยายาม สำเร็จได้
มิตรสหายเก่า จักช่วยให้พ้นภัย
สายน้ำไหล ดาวส่องแสง แม้ไร้เดือน”

ข้าอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิด!

ข้าน้อยก็อ่านไม่ค่อยออกนะขอรับ
เดี๋ยวข้าน้อยออกไปซื้อยาให้คุณชายดีกว่าขอรับ

แค่ออกไปซื้อยา ข้ายังทำไม่สำเร็จเลย
เอริคบ่นกับตัวเอง

หน้าที่ซื้อยามันสำหรับบ่าวขอรับ
หน้าที่นักรบถึงเหมาะสำหรับคุณชาย
ถ้าคุณชายทำได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็กน้อยพวกนี้
ข้าน้อยก็คงตกงานนะขอรับ

ถ้าเจ้าไปซื้อยาแทนข้า
แล้วข้าจะออกไปข้างนอกได้ยังไง!

เอริคกินขนมในห่อกระดาษ
พลางให้นึกถึงสหายเก่า

ของโปรดของข้า …
ของโปรดของเจ้า …

ณ ศาลาริมน้ำ คืนเดือนแรม

เจ้าโง่เอ้ย ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มานะ!!!
เฮซองสะบัดพัดไปมา ด้วยความหงุดหงิด

นายท่านขอรับ
จะให้ออกเรือหรือยังขอรับ?

น่าเบื่อที่สุด!
ออกเรือได้เลย ข้าหิวแล้ว!!!

เอริคเดินหิ้วถุงยากำลังจะกลับจวน

“สายน้ำไหล ดาวส่องแสง แม้ไร้เดือน”

เอริคหยุดพักที่ศาลาริมน้ำ วันนี้เป็นคืนเดือนมืด ไร้แสงจันทร์
มีเพียงแสงดาวดวงเล็กๆ ตกกระทบกับผืนน้ำ
ไกลออกไป ยังมีแสงอีกดวง สะท้อนผิวน้ำ

เอริคขยี้ตา เพื่อมองให้ถนัด
ชายชุดขาวยืนถือพัดกระดาษอยู่ข้างๆโคมไฟบนเรือลำนั้น

เอริควิ่งไปดักรอที่สะพานข้ามคลอง
เรือลำน้อย ใกล้เข้ามา …

เจ้ามาช้านะ!
ชายชุดขาวบนเรือยิ้มให้เอริค

ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!
ละอองน้ำกระจัดกระจายเป็นวงกว้าง

นี่เจ้ากระโดดลงมาทำไม?!
เฮซองสั่งให้บ่าวพายเรือไปหาเอริค

เอริคโผล่พ้นจากน้ำด้วยความมึนงง

ถ้าเจ้าคิดจะฆ่าตัวตาย
ข้าจะไม่ช่วยเจ้า!
เฮซองนั่งลงที่กราบเรือ

เจ้าคงอยากให้ข้าตายอยู่แล้วนี่!
เอริคดำหายลงไปในน้ำ

ย้ากกกกกกกกกก!!!!
ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ห้ามตาย!!!
เฮซองรีบคว้าคอเสื้อของเอริค

เอาตัวเขาขึ้นมา!
เฮซองสั่งให้บ่าวช่วยดึงเอริคขึ้นมาบนเรือ

ฮัดดดดดดดดดดดด ชิ้วววววววววว

เอริคนั่งสั่นแม้จะมีผ้าคลุมหัวเปียกๆของเขา

เจ้าถอดเสื้อผ้าเปียกๆของเจ้าเถอะ
เฮซองถอดเสื้อคลุมตัวนอก แล้วโยนให้เอริค

เอริคมองเฮซอง

มองอะไร!!! รีบเปลี่ยนชุดเส่!!

เจ้า…จะนั่งมองข้าเปลือยกายงั้นเหรอ?

เฮซองรีบหันหลังกลับ

เอริคถอดเสื้อผ้าเปียกปอนของเขาออก
แล้วหันไปหยิบเสื้อคุมแห้งๆที่แขวนไว้

เฮซองแอบเหลือบมองเอริค
ร่องรอยบาดแผลจากสงครามยังคงทิ้งไว้บนร่างกายของเขา

เฮซองรีบหันกลับไป
เสร็จหรือยัง?

เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?

บาดแผลของเจ้าหายดีหรือยัง?
เฮซองชวนคุย

หลังจากเจ้าทิ้งข้าไว้ในสนามรบ
เจ้ายังเป็นห่วงข้าอีกเหรอ?
เอริคตัดพ้อ

ข้าไม่ได้ . . . (ทิ้งเจ้า)
เฮซองหันกลับมา

เจ้าไม่เคยมาเยี่ยมข้า!
ทำไมเพิ่งโผล่มาตอนนี้ล่ะ?

พ่อของเจ้า ไม่เปิดประตูรับข้าหรอก
แม้แต่หมอและยาที่ข้าส่งไป เขาก็ไม่รับ
ข้าถึงรอวันที่เจ้าได้ออกมาจากจวน
เฮซองเดินเข้ามาหาเอริค

มือของเจ้า …
เฮซองกุมมือขวาของเอริค ที่เคยช่วยเขาไว้

จะกลับมาใช้งานได้ดีเหมือนเดิม …
เพียงแค่เจ้า … ยอมไปกับข้า
เฮซองสบตาเอริค

ข้ายังมีประโยชน์อยู่อีกเหรอ?

“ข้าไม่เคย … ไม่ต้องการเจ้า”

ณ ตำหนักองค์ชายรอง

ข้าให้เจ้าเข้าไปไม่ได้
เพื่อนองครักษ์ขวางเอริคไว้

ข้าสบายดีแล้ว ข้าแค่กลับมาทำงาน

แต่ว่าเจ้าย้ายออกไปแล้ว
เจ้าไม่ใช่องครักษ์ที่นี่
ข้าให้เจ้าเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด!

แต่ว่าข้ามีป้ายอนุญาตนะ!
เอริคชูป้ายอนุญาตที่เฮซองให้เขาไว้

ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากข้า
ใครก็เข้ามาไม่ได้!
หัวหน้าองครักษ์เดินออกมา

เจ้ามีปัญหาอะไรกัน?

ข้าเคยเป็นองครักษ์ที่นี่
แต่ถูกส่งตัวไปรบ
ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว
ข้าก็จะกลับมาทำหน้าที่ของข้าต่อ
เอริคแสดงป้ายประจำตัวของเขา

ทำไมข้าไม่คุ้นหน้าของเจ้า?
หัวหน้าองครักษ์ตรวจป้ายประจำตัวของเอริค

เขาเพิ่งเข้ามาตอนหัวหน้าไม่อยู่ขอรับ
เพื่อนองครักษ์ช่วยรายงาน

เจ้าย้ายไปเป็นทหารแล้ว ทำไมถึงมีป้ายอนุญาตพวกนี้?
เจ้าไปเอามาจากไหน?!

นายท่านให้คนนำมามอบให้ข้า

เจ้ากลับไปก่อน
จนกว่าข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่าง
แล้วข้าจะให้คนไปเรียกเจ้ากลับมา!
หัวหน้าองครักษ์ยึดป้ายอนุญาตไว้

แต่ว่า! นั่นมันป้ายของข้านะ!!!
เอริคไม่ยอม แต่เพื่อนองครักษ์รีบเข้ามาห้าม

ข้าน้อยจะส่งเขากลับไปเองขอรับ!
มากับข้า!!!!
เพื่อนองครักษ์รีบลากแขนเอริคออกไป

เจ้าจะมีเรื่องกับคนอื่นได้ แต่ไม่ใช่หัวหน้าของเจ้า!

เขายังไม่ใช่หัวหน้าของข้า!!
เอริคยังคงฮึดฮัด

เจ้ากลับไปก่อน
ถ้ามีอะไรคืบหน้า ข้าจะรีบบอกเจ้านะ

ณ ห้องหนังสือ

เรียกข้าเหรอขอรับ
หัวหน้าองครักษ์มาพบเฮซองที่ห้องหนังสือ

คืนป้ายของเอริคมา!
เฮซองวางหนังสือลง

ข้าน้อยเตือนนายท่านแล้ว ว่าเขาไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่

ข้าให้เขากลับเข้ามาเพื่อรักษาตัว!
ถ้าไม่เพราะเจ้า ทิ้งเขาไว้ที่สนามรบ
เขาคงไม่เป็นแบบนี้!

ข้าน้อยทำไปก็เพื่อนายท่าน
ถ้านายท่านยังรับเขากลับมา
เรื่องพ่ายสงคราม อาจจะมีคนใส่ร้ายนายท่านได้

เพราะเขาเคยเป็นคนของข้าอย่างนั้นเหรอ?
หรือเพราะเขาเป็นลูกชายของท่านแม่ทัพแดนใต้?

ข้าน้อยสามารถรับใช้นายท่านได้
โดยไม่ต้องพึ่งความสำคัญของเขา

ข้าต้องการเขา!
ไปเอาตัวเขากลับมาให้ข้า!
เฮซองสั่ง โดยไม่ฟังคำคัดค้านใดๆ

ณ จวนแม่ทัพ

เขาเป็นทหารในสังกัดของข้า
ข้าไม่ให้เขาย้ายไปเป็นองครักษ์เด็ดขาด!
ท่านแม่ทัพปฏิเสธที่เอริคจะกลับไปเป็นองครักษ์เหมือนเดิม

องค์ชายรอง ต้องการให้เอริคได้รับการรักษามือข้างขวาของเขาให้หายดี
ท่านก็รู้ว่าในราชสำนักมีแต่หมอฝีมือดีทั้งนั้น
ท่านควรคิดถึงอนาคตของลูกชายท่านบ้าง
หัวหน้าองครักษ์พยายามหว่านล้อม

ข้าขอรับด้วยใจ
ข้ายังยืนยันว่าไม่ให้ลูกชายของข้า
กลับไปรับใช้เจ้านายของเจ้า!

นายท่านไม่ได้ให้ข้ามารับเขากลับไปทำงาน
แต่ให้มารับไปรักษาตัว

หากเข้าไปในฐานะบ่าวรับใช้ ก็คงไม่มีใครสนใจ
หัวหน้าองครักษ์วางเครื่องแบบของบ่าวรับใช้ในตำหนัก

ทำไมองค์ชายรองถึงได้เมตตาลูกชายของข้าถึงเพียงนี้?

คงเพราะเอริคเป็นสหายของนายท่านตอนเรียนอยู่ที่สำนักนะขอรับ

ท่านแม่ทัพไม่คาดคิดว่าองค์ชายรองจะรู้จักลูกชายของเขาเป็นอย่างดี

ขอบใจท่านมาก
ท่านแม่ทัพรับของจากตำหนักองค์ชายรองไว้

เอริคมองชุดของบ่าวรับใช้ในตำหนักองค์ชาย

เจ้าอย่าลืม ว่าเจ้าไปเพื่อรักษาตัว
อย่าสร้างปัญหา อย่าออกมาเพ่นพ่านนอกตำหนัก
ไม่ควรให้คนอื่นรู้ ว่าเจ้าอยู่ที่ตำหนักองค์ชายรอง

ข้าไม่ไป!
เอริคล้มตัวลงนอน

ไอ้ลูกโง่!!!

ท่านพ่อไม่อยากให้ข้าไป ข้ารู้!
เอริคคว้าผ้าห่มมาคลุมทั้งตัว

สวมชุดนี้ แล้วไปซะ!!!
ถ้าพรุ่งนี้ข้ายังเห็นหน้าเจ้าอีก!
เจ้าตายแน่!!!

ณ ตำหนักองค์ชายรอง ในตอนเช้า

เอริคในชุดบ่าวรับใช้พยายามจัดแจงตั้งหมวกให้ตรง

นี่เจ้ามัวทำอะไรอยู่! เตรียมน้ำให้นายท่านหรือยัง?

ข้าเหรอ?! ข้ามาแทนคนเก่าน่ะ
เอริคเตรียมหาทางหนี

เอ้า ยกไปให้นายท่านด้วย
อย่าส่งเสียงดังจนทำให้ท่านตื่นนะ!

เอริครับอ่างใส่น้ำมาแบบงงๆ

เจ้ารู้ว่าห้องบรรทมอยู่ที่ไหนใช่มั้ย?

ข้ารู้ๆ
เอริคกอดอ่างน้ำแน่น เพราะมือข้างขวายังรับน้ำหนักไม่ค่อยไหว

เอริคค่อยๆแง้มประตูห้องเข้าไป
และวางอ่างน้ำอย่างเบามือ

ป๊อก!
เสียงขอบอ่างกระทบพื้นโต๊ะ
เอริคมุดหลบด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นว่าเฮซองยังคงหลับอยู่ จึงค่อยๆลุกขึ้นมา
เอริคมองซ้าย มองขวา ค่อยๆย่องไปที่เตียงบรรทม

(ป่านนี้ยังนอนขี้เซาอยู่อีก!)

เอริคแหวกม่านออกเล็กน้อย
เจ้านายน้อยของเขายังคงหลับตาพริ้ม
ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนถูกปล่อยยาว

เหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด
เอริคพึมพำกับตัวเอง

ย้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮซองคว้ากระบี่ที่ซ่อนไว้ข้างตัว
ชี้มาที่เอริค

เอริคยืนช็อค(นิ่ง)

เจ้าเข้ามาทำไม!!!
เฮซองสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

ข้า … ข้า ยกอ่างล้างหน้าเข้ามาให้

เปิดม่าน แล้วไปยกอ่างมาให้ข้า
เฮซองเก็บกระบี่ ถอนใจ(เพลีย)

เอริคประคองอ่างน้ำด้วยแขนซ้าย มาวางข้างๆเตียง

เช็ดหน้าให้ข้าด้วย

ว่าไงนะ?!

เฮซองจัดแจงผมของเขาให้เข้าที่
บ่าวต้องแต่ตัวให้ข้า!

เฮซองหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย

เอริคนั่งลง เอาผ้าจุ่มน้ำแล้วบีบหมาดๆ
เจ้าต้องการให้ข้าทำแบบนี้เหรอ?

เฮซองลืมตาขึ้น สบตาเอริค
เจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบก็แล้วกัน!

ทำไมชีวิตของข้า ถึงไม่เคยเป็นของข้าเลย
เอริคค่อยๆเช็ดหน้าให้เฮซอง อย่างเบามือ

เจ้าไม่ชอบเหรอ?
เฮซองทำสายตาแบ้ว

เจ้าจะได้อยู่ข้างๆข้า

ใครบอกว่าข้าอยากอยู่ข้างๆเจ้า?!

เจ้าเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

เอริคมองเพื่อนรักตรงหน้า
เจ้าเลือกที่จะลืมข้า
แล้วยังจะเก็บข้าไว้อีกทำไม?

เฮซองดึงผ้าในมือของเอริคออก

มือที่หยาบกร้านจากการจับกระบี่
สัมผัสใบหน้าเล็กๆ ทั้งขาวและซีดเซียว

ถ้าข้า…ไม่ใช่บัญฑิตคนนั้น
เจ้ายังจะอยู่เคียงข้างข้ามั้ย?

——— บทรักบทที่ 29 บางคนยอมสูญเสียความเป็นตัวตน เพียงเพราะคำว่ารัก ———

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.28 บทเรียนบทที่28

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.28 บทเรียนบทที่28

 

คุณชายเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องขอรับ
บ่าวรายงานท่านแม่ทัพ

เขาทำอะไรอยู่?

วาดรูปขอรับ

ท่านแม่ทัพเป็นกังวลว่าเอริคจะไม่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
หลังจากมินวูมาเยี่ยม เอริคก็ไม่ต้องการพบใครอีก

เอริคพยายามใช้แขนซ้ายวาดภาพ แต่ก็ไม่ถูกใจเหมือนมือขวาข้างถนัด
เอริคขยำกระดาษทิ้งจนเกลื่อนห้อง

ณ ตำหนักองค์ชายรอง

เอริคยังไม่หายดีเหรอ?
เฮซองถามเพื่อนองครักษ์ของเอริค

เห็นว่าเก็บตัวเงียบอยู่ในจวนไม่ออกไปไหนขอรับ

ยาที่เราให้ส่งไปคราวก่อนหมดหรือยัง?
ถ้ายังไม่หายดี ให้เข้ามารักษาตัวที่นี่!

ท่านแม่ทัพคงไม่ยอมนะขอรับ
หัวหน้าองครักษ์ยื่นแขนให้เฮซอง

ข้าแข็งแรงแล้ว ข้าเดินเองได้
ข้าจะไปเยี่ยมเอริค

เกรงว่าจะไม่เหมาะนะขอรับ
ท่านแม่ทัพไม่ยอมให้คนของตำหนักองค์ชายเข้าพบ
อีกทั้ง… เอริคก็ไม่ได้เป็นองค์รักษ์ของนายท่านอีกแล้ว

แต่เขาช่วยปกป้องข้า!
ข้าจะทำเป็นลืมเขาได้ยังไง?

ท่านแม่ทัพไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก
เพราะเขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต ในขณะที่อดีตองค์รัชทายาทและทหารฝีมือดียัง…
มันจะไม่เป็นผลดีกับตัวของนายท่านและเอริค ถ้ามีคนเห็นแล้วเอาไปพูดว่าร้าย
นายท่านได้โปรดตรองให้ดี

เฮซองมองหัวหน้าองครักษ์ เขาไม่อาจหาข้ออ้างมาทัดทานได้

ก็ข้าเบื่อ! ข้าอยากออกไปข้างนอก!!!
เฮซองเบ้ปาก ทำหน้าเศร้า

ขอรับ … ถ้าท่านหมอยืนยันว่านายท่านหายดีแล้ว
ข้าน้อยจะอนุญาตให้ออกไปเที่ยวนะขอรับ

นี่เจ้า!!! ข้าเป็นนายของเจ้านะ!!!

ข้าน้อยก็ทำตามหน้าที่ของตัวเองนะขอรับ

ชิ……………….
ถ้าข้าออกไปเที่ยวได้เมื่อไหร่ ข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่นี่!!!!!

ณ จวนแม่ทัพ 1 เดือนต่อมา

ไหนลองขยับแขนขวาหน่อยสิ

เอริคค่อยขยับแขนขวาของตัวเอง หลังจากถอดเฝือกออกเป็นครั้งแรก

ช่วงแรก ก็อย่าเพิ่งรีบร้อนนะ เอ็นที่มือของเจ้าจะค่อยๆเข้าที่เข้าทางเอง
สักพักเรี่ยวแรงก็จะคืนกลับมา
ท่านหมอเขียนใบสั่งยาให้เอริค

ท่านหมอ แล้วมือขวาของเขา จะใช้กระบี่ได้อีกหรือไม่?

ทุกอย่างต้องใช้เวลานะท่านแม่ทัพ
เราจะรีบร้อนไม่ได้

ระหว่างนี้ เจ้าก็หัดใช้พู่กันคัดตำราพิชัยสงครามไปก่อนก็แล้วกัน!
ท่านแม่ทัพยังคงหวังให้เอริคสืบต่องานของเขา

นี่ใบสั่งยา กินไปอีก 1 เดือน แล้วข้าจะมาตรวจเจ้าใหม่

ขอบคุณมากท่านหมอ ข้าจะให้เด็กส่งท่านกลับ
ส่วนเจ้า ไปซื้อยาตามนี้
ท่านแม่ทัพสั่งงานบ่าวรับใช้

เอริคหยิบใบสั่งยามาดู
ข้าจะไปซื้อเอง

นี่มันงานของบ่าว เจ้าพักรักษาตัวเถอะ!

ท่านพ่อ ขาข้าเดินได้ปกติดี
ตอนนี้ก็ไม่มีเฝือกแล้ว ข้าหายดีแล้ว
ข้าอยากออกไปนอกจวนบ้าง

เจ้าดูเหมือนคนที่สบายดีแล้วงั้นหรืฆอ?
ท่านแม่ทัพมองลูกชาย ที่ผอมจนแก้มตอบ ผิวขาวซีดๆ ไร้ซึ่งรอยยิ้ม

เพราะที่นี่ทำให้ข้าป่วย!
ข้า … ไม่อยากทนอยู่ในจวนนี้อีกแล้ว T__T
เอริคระบายด้วยความอัดอั้น น้ำตาซึม

ถ้าเจ้าไม่รู้จักร้านขายยา ก็ถามพ่อบ้านเอาละกัน!
ท่านแม่ทัพเดินออกจากห้องนอนของลูกชาย
แม้จะเป็นห่วง แต่เขาก็ดีใจที่เอริคคิดอยากจะออกไปข้างนอกบ้าง

ณ ร้านขายยา

ยาได้แล้วขอรับนายท่าน

เอริคจ่ายเงิน แล้วคว้าถุงยา
อ้า!!!
แขนขวาของเขายังถือของหนักไม่ได้

ยาที่เหลือข้าฝากเอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะให้เด็กมาเอาวันหลัง
เอริคใช้มือขวาหิ้วยากลับไปเพียงห่อเดียว สำหรับ 1-2 วัน

“อะไรที่เกินตัว ก็ต้องปล่อยวาง”
เอริคคิดได้หลายอย่าง หลังจากผ่านความเป็นความตายเมื่อหลายเดือนก่อน

เอริคเดินเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ แต่ก็ยังสลัดไม่หลุด

แม่นาง! เจ้าตามข้ามาทำไม?
เอริคหยุดเดินและหันกลับมากะทันหัน

ว้าย!!!
หญิงสาวทำผ้าเช็ดหน้าหล่นด้วยความตกใจ

ข้า … ข้า … ข้านึกว่าเจ้าคือคนที่ข้ารู้จัก

เอริคก้มลงจะเก็บผ้าเช็ดหน้า
มือขวาของเขากลับจับของบางๆอย่างผ้าเช็ดหน้าไม่อยู่

ไม่เป็นไร ข้าเก็บเอง
หญิงสาวก้มลงเก็บผ้าเช็ดหน้าและปัดฝุ่นที่เปื้อนออก
(มือของเจ้า!)
หญิงสาวสังเกตเห็นรอยแผลที่มือขวาของเอริค
(เจ้าคงบาดเจ็บไม่น้อย)

เอริครีบซ่อนมือขวาไว้ด้านหลัง (ทำทียืนเอามือไพล่หลัง)

ข้าซื้อผืนใหม่ให้เจ้าดีกว่า
เอริคเดินนำว่าที่คู่หมั้นของเขาไปที่ร้านขายผ้าเช็ดหน้า

ไม่เป็นไร มันเป็นความผิดของข้าเอง
หญิงสาวรีบเดินตามเอริคไป

เจ้าชอบผืนไหน? เลือกตามสบายเลยนะ!

ข้า … เกรงใจ

เพราะข้าทำให้เจ้าตกใจจนทำผ้าเช็ดหน้าตก แถมเลอะเทอะเสียด้วย
ถ้าข้าไม่ซื้อผืนใหม่คืนให้เจ้า ข้าคงไม่สบายใจ

ถ้างั้น เจ้าเลือกให้ข้าหน่อยสิ
หญิงสาวเริ่มยิ้มออก

อืม … ผืนนั้นก็แล้วกัน!
เอริคชี้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่มีลายลูกเป็ดเล็กๆ 1 ตัว

เจ้าคิดว่ามันเหมาะกับข้าเหรอ?
หญิงสาวแอบซ่อนความผิดหวังไว้ใต้คิ้วบางๆที่ขมวดหากัน

ก็เจ้าอยากให้ข้าเลือกให้นี่นา … ข้าจะเดาใจของเจ้าถูกได้อย่างไร
ผู้หญิงนี่น้า … ช่างซับซ้อน

เอริคอมยิ้ม เขาไม่ได้แกล้งใครมานานแล้วตั้งแต่ออกจากสำนัก
เขาชอบความรู้สึกที่ได้เห็นใบหน้าตกตะลึงไม่คาดฝันของเหยื่อ

ชีวิตของเจ้า เจ้าเลือกเองเถอะ!

ส่วนข้า … ขอซื้อลายลูกเป็ดผืนนั้น แล้วก็ …
ช่วยหาลายที่คล้ายๆกับผ้าผืนนี้ของแม่นางน้อยด้วยนะ
เอริควางเงินไว้ แล้วเดินจากไปพร้อมผ้าเช็ดหน้า(ลายเป็ด)โดยไม่หันกลับมา

แม่นาง … ข้าว่าผ้าผืนนี้ลายใกล้เคียงกันมากนะ
หรือแม่นางจะเลือกผืนนี้?
ข้าว่าผืนนี้ก็สวยนะ เผื่อเจ้าอยากได้ผืนใหม่ที่ต่างจากเดิม

เจ้ามีลายลูกเป็ดแบบผืนนั้นมั้ย?

ข้าว่ามันไม่เหมาะกับแม่นางหรอกนะ

ถ้าเขาว่าเหมาะ ข้าก็ว่าตามนั้น 🙂

พ่อหนุ่มนั่นเขาแกล้งหยอกเจ้าเล่นหรอกนะ

ข้ารู้ … แต่ดูไปดูมา ข้าว่ามันก็น่ารักดีนะ 🙂
บางที … มันอาจจะถูกลิขิตไว้แล้ว (ว่าต้องคู่กับเรา)
หญิงสาวมองผ้าเช็ดหน้าลายเป็ดน้อยที่เอริคเลือก

เอริคหยุดมองภาพวาดหน้าร้านขายพัดกระดาษ
ลายเส้นที่คุ้นตา …

พ่อค้า ข้าขอดูพัดเล่มนั้นหน่อย

อ่า … พัดเล่มนี้มีคนฝากข้าไว้เมื่อหลายเดือนก่อน

เขาเป็นใครเหรอ?
เอริควางถุงยา แล้วพลิกพัดกระดาษดูอย่างถี่ถ้วน

“อาทิตย์อัสดง …
นกน้อยกินน้ำ …”

เอริคสัมผัสกระดาษสาที่ใช้ทำพัด
ผ่านมาหลายปีแล้วกระดาษยังคงความขาวไว้
เจ้าของคงเก็บใส่กล่องไว้เป็นอย่างดี

ข้าก็ไม่รู้จักเขาหรอก
มันเหมือนงานลอกเลียนแบบมากกว่า
ข้าไม่คิดว่าจะมีคนสนใจมันด้วย

มันไม่ใช่งานลอกเลียนแบบนะ!

เจ้ารู้ได้ยังไง?

ก็ข้าวาดเองกับมือ!
เอริคจำลายเส้นของตัวเองได้

หรือเจ้าเองก็จำรูปวาดของตัวเองไม่ได้เหรอ?
ข้าจะซื้อพัดเล่มนี้!

ข้าขายให้เจ้าไม่ได้หรอก
เจ้าของเขาไม่ได้ฝากข้าขาย
แต่เขาฝากข้าคืนให้เจ้าของ

นี่คือพัดที่ข้าวาด! ข้ามั่นใจ!

แล้วเจ้ามีอะไรมาพิสูจน์?

เจ้าแขวนพัดเล่มนี้ไว้หลายเดือน
มีแต่ข้าที่สนใจ ถึงเข้ามาร้านของเจ้า

ถ้าเจ้าของมาถามข้า ข้าจะยืนยันเขาได้ยังไง
ว่าข้าส่งพัดคืนให้เจ้าของตัวจริง?

เอางี้ … เจ้าวาดรูปให้เหมือนกับลายบนพัดเล่มนี้
ข้าจะพิจารณาเอง ว่าพัดเล่มนี้ควรจะเป็นของเจ้าหรือเปล่า

ได้!!!
เอริคถลกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลยาวที่ได้จากสงคราม

โอ๊ะ!!! นี่เจ้าไปทำอะไรมา?

ข้าไม่เพียงแต่วาดรูปได้ มือข้างนี้ก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน!
จับกระบี่อยู่หลายเดือน ฆ่าศัตรูมานับไม่ถ้วน
ช่วงหลังแทบไม่ได้จับพู่กันเลย
เอริคลองขยับนิ้วมือข้างขวาเพื่อคลายเส้นแม้จะยังคงรู้สึกเจ็บ

เจ้าของร้านรีบยื่นพู่กันให้เอริค ใบหน้าเริ่มหวาดหวั่น

เอริคพยายามควบคุมมือขวาให้นิ่่ง
แต่มือขวาที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้ยากต่อการบังคับพู่กันให้ได้ดั่งใจ
เอริคกัดฟันทนความเจ็บปวด ลากเส้นแรกลงบนกระดาษ

พ่อหนุ่ม … ไว้วันหลังเจ้าค่อยมาวาดก็ได้นะ
ดูท่าแผลของเจ้าคงยังไม่หายดี

เอริคเปลี่ยนมือจับพู่กันเป็นมือซ้าย
ตั้งแต่หยุดพักรักษาตัว เขาก็หัดใช้มือซ้ายเขียนรูปแทนมือขวา

ลายเส้นก็เหมือนตัวตนของข้า
ถึงจะไม่สวยงามดังเดิม แต่มันก็คือตัวตนของข้า!

เจ้าของร้านพิจารณาภาพวาดของเอริค

รูปที่เจ้าวาด เส้นยังไม่คม ไม่พริ้วไหวได้ดั่งใจ
เจ้ายังต้องฝึกอีกมาก
เจ้าของร้านเก็บพัดใส่กล่อง แล้วมอบให้เอริค

ข้าเสียดายที่มือขวาของเจ้าได้รับบาดเจ็บ
ข้าก็เป็นศิลปินคนนึง ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี
มือที่จับพู่กันวาดรูปก็สำคัญเหมือนมือที่จับกระบี่ของนักรบ

ขอบคุณ
เอริคยิ้มบางๆ

พัดเล่มนี้ มีความสำคัญทางจิตใจต่อข้ามาก
รูปนั้นท่านเก็บไว้เถิด เพราะเจ้าของคงไม่กลับมาหาท่านอีกแล้ว

——— บทรักบทที่ 28 เมื่อฝืนรัก(ษา)ไม่ได้ ก็ควรปล่อยวาง ———

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.27 บทเรียนบทที่27

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.27 บทเรียนบทที่27

 

เสียง…สายลมพัดผ่านใบหญ้า
เสียง…น้ำกระทบหินในลำธาร…อยู่ไม่ไกล

(เจ้าได้ยินเสียงกระซิบเหล่านั้นมั้ย?)
เอริคค่อยๆลืมตาขึ้น

เฮ… เฮซอง …

เอริคพยายามเอื้อมแขนออกไป
แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของมัน

(เฮซองอยู่ในมือพวกมัน!!!)

เอริคพยายามขยับปาก แต่ไร้เสียง
ภาพของเฮซองช่างเลือนลาง

(เขาจะพาเธอไปไหน?!)

นายท่าน จะทำอย่างไรกับเขาดี?

พาเขากลับไป…
เฮซองพึมพำครึ่งหลับครึ่งตื่น

เขาเป็นใคร?

องครักษ์คนใหม่ขององค์ชาย

ฝีมือไม่เลว เอาเขากลับไป!

เฮซองหลับอยู่ในอ้อมกอดของหัวหน้าองครักษ์ใหญ่

ทำไมท่านต้องออกมาเสี่ยงด้วยตัวเองแบบนี้?
หัวหน้าองครักษ์ค่อยๆเช็ดหน้าให้องค์ชาย

ข้านึกว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีก …
เฮซองค่อยๆรู้สึกตัว

ท่านเป็นห่วงข้าเหรอ?

แล้ว… เขาล่ะ?
เฮซองมองหาเอริค

เขายังไม่ตาย

ท่านขยับตัวได้มั้ย?
เจ็บตรงไหน? รีบบอกข้า!
ตอนท่านตกจากหลังม้า
ข้าแทบเสียสติ!
หัวหน้าองครักษ์กอดเจ้านายของเขา

ข้าไม่เป็นอะไร …
เฮซองยิ้มบางๆ แล้วมองหาเอริค

ข้าอยากเจอเขา…

หัวหน้าองครักษ์อุ้มองค์ชายเดินขึ้นมาจากริมลำธาร
เพื่อพามาพบเอริคที่นอนหมดสติอยู่บนผืนหญ้า

เขายังไม่ตาย เชื่อข้าสิ
ข้าห้ามเลือดให้เขาแล้ว

เฮซองเหลือบมองเอริคที่ร่างกายเปรอะไปด้วยเลือด

พาเขากลับ!
เฮซองสั่ง

หัวหน้าองครักษ์พยักหน้า
แล้วอุ้มองค์ชายขึ้นม้า

เฮซองถูกนำตัวกลับตำหนักก่อนรุ่งสาง

ณ ตำหนักองค์ชายรอง

องค์ชายประชวร ต้องการพักผ่อน ระหว่างนี้ไม่รับแขก
หัวหน้าองครักษ์สั่งงานลูกน้อง

แต่ว่ามีเรื่องด่วนจากชายแดนนะขอรับ

เรื่องอะไร?
เฮซองค่อยๆเดินหน้าซีดเซียวออกมาจากห้องบรรทม

มีรายงานด่วนจากชายแดน
เมื่อคืนมีข้าศึกซุ่มโจมตีจากด้านหลัง และเข้าตีค่ายหลักขององค์รัชทายาท
ตอนนี้ท่านแม่ทัพไล่ตีข้าศึกถอยกลับไปได้แล้ว
แต่ว่า … องค์รัชทายาทสิ้นแล้วขอรับ

เหนือหัวจึงให้หม่อมฉันมาเชิญองค์ชายไปที่ตำหนักหลวงเดี๋ยวนี้ขอรับ

ช่าง … น่าใจหาย
เฮซองเป็นลมอยู่ที่หน้าประตูห้อง

หลังจากข่าวการสิ้นขององค์รัชทายาทถ้ามึงเมืองหลวง
ในราชสำนักต่างวุ่นวายกับการสรรหาองค์รัชทายาทคนต่อไป

ได้ข่าวว่าองค์ชายรองป่วยหนัก
จึงไม่สามารถมาร่วมประชุมเช้าวันนี้ได้

ท่านแน่ใจได้อย่างไร ว่าองค์ชายรองป่วยจริง?

ข้าถามเด็กที่ไปส่งเทียบเชิญแล้ว
หน้าองค์ชายรองดูซีดมาก
ตอนได้รับข่าวถึงกับเป็นลม!

ท่าทางองค์ชายรองก็เหมือนคนไม่แข็งแรงอยู่แล้ว!

ท่านคิดว่าองค์ชายรองจะอยู่ได้อีกนานรึป่าว?

ณ ตำหนักองค์ชายรอง

เจ้านั่งจ้องหน้าข้าทำไม?
เฮซองค่อยๆรู้สึกตัวอีกครั้ง

เพราะข้าเป็นห่วง
ใบหน้าของท่าน ไม่มีสีเลือดฝาดเอาเสียเลย
หัวหน้าองครักษ์ค่อยๆจับตามข้อต่อของร่างกาย

ท่านแน่ใจนะ ว่าไม่เจ็บ กระดูกไม่แตกหัก?

อืม เจ้ากังวลไปเอง
เฮซองยิ้มบางๆ

องค์ชาย ข้าขออภัย
แต่ข้าต้องตรวจร่างกายของท่าน

จะมากไปแล้วนะ!
เฮซองไม่ชอบให้ใครแตะเนื้อต้องตัวเขา
แต่ก็ไม่อาจขัดหน้าที่ของหัวหน้าองครักษ์ได้

นายท่าน ข้าเกรงว่าจะมีเลือดคั่งในช่องท้อง
ข้าจะต้องตามหมอ

ก็ยังไกลหัวใจนะ
เฮซองยิ้ม

ข้าไม่ขำด้วยหรอกนะ!!!
หัวหน้าองครักษ์รีบวิ่งออกไปตามหมอ

ช่วยด้วย!!!! ช่วยลูกของข้าด้วย!!!
แม่ทัพใหญ่กอดร่างไร้สติของเอริค
เมื่อพบร่างของเขาอยู่ไม่ไกลจากจุดที่องค์รัชทายาทและองครักษ์โดนสังหารทิ้ง

ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรพาเจ้ามาเสี่ยง เจ้าอายุยังน้อย T_T

ท่านแม่ทัพ! เขาไม่ตาย รีบทำแผลให้เขาก่อนเถอะขอรับ!
มินวูเช็คตามร่างกายของเอริค มีเพียงบาดแผลใหญ่ที่แขนขวา
นอกนั้นเป็นเพียงแผลเล็กน้อย

ณ ท้องพระโรง

องค์ชายรองมีอาการตกเลือดในช่องท้อง
ต้องพักรักษาตัวอย่างน้อย 1 เดือน

ระหว่างนี้เราจะให้ใครขึ้นเป็นองค์รัชทายาทล่ะ?

ข้าเอง!
ในเมื่อพี่ใหญ่ข้าได้สละชีพเพื่อปกป้องประเทศชาติในสนามรบ
พี่รองของข้าก็เสียใจมาก จนล้มป่วยหนัก
งั้นข้าจะดูแลแทน เป็นการชั่วคราว พวกท่านเห็นว่าอย่างไร?!

องค์ชายลำดับที่ 3 จึงได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแทน
เนื่องจากองค์ชายรองป่วยหนัก

เมื่อเมืองหลวงได้องค์รัชทายาทองค์ใหม่ ข้าศึกจึงถอยไปตั้งหลักก่อน
เนื่องจากองค์รัชทายาทองค์ใหม่ ขึ้นชื่อว่าสู้รบเก่งแต่ไม่ได้ออกรบ
เพราะองค์รัชทายาทองค์เก่าต้องการพิสูจน์ตัวเอง

องค์ชายรองยังคงพักรักษาตัวอยู่เงียบๆในตำหนักเล็กที่ไม่มีใครให้ความสนใจ

นายท่านขอรับ …
หัวหน้าองครักษ์ปลุกเจ้านายให้ตื่น เมื่อถึงเวลาทานยา

ไม่มีข่าวจากในราชสำนักหรือ?

ไม่มีขอรับ
หัวหน้าองครักษ์ค่อยๆเป่ายาให้หายร้อน แล้วป้อนองค์ชาย

จนกว่านายท่านจะแข็งแรง
พวกเขาจะประชุมสรรหาองค์รัชทายาทกันใหม่

ทำไมเจ้าต้องโกหกข้า?
พวกเขาไม่รอข้าหรอก!
เฮซองเบือนหน้าหนี

จนกว่านายท่านจะหายดี
ข้าถึงจะให้ท่านออกจากตำหนัก!
หัวหน้าองครักษ์พยายามป้อนยาอีกครั้ง

ป่านนี้องค์ชายอื่นๆ คงขึ้นแทนข้าไปแล้ว!
เฮซองหน้าหงิกด้วยความผิดหวัง

สิ่งที่ควรเป็นของนายท่าน
มันต้องเป็นของนายท่าน!
เพียงแค่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา
หัวหน้าองครักษ์พยายามป้อนยา(อีก)

ทำไมสายเลือดที่แท้จริงอย่างข้า
ถึงได้ไร้ตัวตนแบบนี้!
เฮซองตัดพ้อกับโชคชะตา

อีกไม่นานขอรับ
อดทนรออีกสักหน่อย
หัวหน้าองครักษ์วางถ้วยยาแล้วโอบกอดเจ้านายน้อย

เจ้า…
อย่าจากข้าไปไหนนานๆอีกนะ
เฮซองน้ำตาซึม

ข้าน้อย…
จะไม่ไปไหนแล้วขอรับ
หัวหน้าองครักษ์รีบปาดน้ำตาด้วยความสงสารและเจ็บช้ำแทนเจ้านาย

เอริค …
เจ้าจำข้าได้มั้ย?
มินวูมาเยี่ยมเอริคที่จวนแม่ทัพ

เอริคยังคงนอนนิ่ง แม้เขาจะลืมตาแล้ว

สมองของเจ้าได้รับการกระทบกระเทือนแน่ๆ!
มินวูคิด

เอริคมองแขกที่มาเยี่ยม แต่ไร้คำพูดใดๆ

ถ้าเจ้าไม่อยากพูด เจ้าก็เขียนได้นี่นา เขียนไม่ได้ วาดรูปก็ได้นี่!

เอริคพยายามขยับแขนขวาที่หนักอึ้ง

แขนขวาเจ้าหัก เอ็นเกือบขาด
คนเอ็นขาดยังต่อได้ แต่เจ้าแค่เกือบขาดเท่านั้นเอง!
เดี๋ยวก็หายน่า!
มินวูให้กำลังใจ

เอริคมองแขนขวาของตัวเองที่ถูกห่อด้วยผ้าและดามด้วยไม้จนน่าอึดอัด

มินวูมองซ้ายขวา ค่อยๆยกตัวเอริคขึ้น
พ่อของเจ้าบอกยังไม่ให้เจ้าลุกขึ้น
แต่ข้ารู้ว่าเจ้าอยากลุกออกจากเตียงแล้ว!

(ข้าไม่อยาก!!!!)
เอริคเหล่มองเพื่อนจอมจุ้น ที่ยังพูดไม่หยุด

เอริครู้สึกเจ็บเมื่อร่างกายเริ่มขยับ

ย้า! ทนหน่อยเพื่อน!
ข้าเคยตกจากหลังม้า ถ้าข้ามัวแต่นอนนิ่งเป็นผักแบบนี้
ข้าจะกลายเป็นผักเน่าตลอดไป!
เจ้าก็เหมือนกัน!
ลุกขึ้นมา!!!

เอริคส่ายหัวช้าๆ

งั้นเจ้านั่งพิงอยู่ตรงนี้นะ
มินวูลุกไปหยิบกระดาษและพู่กันมาให้เอริค

อยากได้อะไรก็เขียนบอกข้ามา

(น่ารำคาญ!)
เอริคพยายามจับพู่กันด้วยมือซ้ายที่อ่อนแรง

“องค์ชาย”

เฮ้อ …
ป่านนี้แล้วเจ้ายังจะห่วงคนอื่นอีก

ตอนข้าและท่านแม่ทัพตามไปจนพบเจ้า
นอกจากเจ้าแล้ว … ไม่มีใครรอดชีวิต

ฮะ … !

เสียงแรกที่เปล่งออกมาจากลำคอด้วยความใจหาย
พร้อมน้ำตาที่ไหลพรั่งพรู

มินวูสวมกอดเพื่อน ลูบหัวปลอบใจ

ฮืออออออออออออออออออออออออออ
เอริคปล่อยโฮอย่างไม่อาย

——— บทรักบทที่ 27 สงครามทำลายทุกสิ่ง ———

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.26 บทเรียนบทที่26

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.26 บทเรียนบทที่26

 

เอริคไม่ยอมพูดกับพ่อของเขา
หลังจากรู้ที่มาที่ไปในการย้ายเข้ากองทัพในครั้งนี้

เจ้าควรจะมองไปข้างหน้า
ไม่ใช่โกรธเคืองที่ข้าลากเจ้าออกมาจากที่กำบังเพื่อมาเข้ากองทัพ
ไม่มีพ่อคนไหน อยากส่งลูกตัวเองไปตายหรอกนะ?!
ที่ข้าสอนยุทธให้เจ้าตั้งแต่เด็ก ก็เพราะต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่ยืนนาน!

ท่านคิดอะไรกันแน่?
ท่านอยู่ข้างองค์รัชทายาทใช่มั้ย?
ท่านหลอกทุกคนได้ แต่ท่านไม่ควรหลอกข้า!
ข้าเป็นลูกชายของท่านนะ!
เอริคมองพ่อของเขาด้วยความผิดหวัง

ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ เจ้าจะไม่มีวันได้ออกมาจากตำหนักองค์ชายรอง!

องค์ชายรองไม่ดีตรงไหน?

เจ้าไม่คิดว่าการคัดเลือกตัวของเจ้ามันน่าสงสัยเหรอ?
คัดตัวเจ้าเข้าไปเป็นคนสุดท้ายทั้งที่หมดเขตรับสมัครแล้ว
ด้วยฝีมือของเจ้าแค่นี้ เจ้าเทียบองครักษ์รอบกายเขาได้รึเปล่า?

เพราะเขาเห็นบางสิ่งในตัวข้า …
เขาไม่ละเลยข้า …
ท่านพ่อ …

เจ้าคิดว่าเขาจะไม่รู้รึ ว่าเจ้าคือลูกชายของข้า?

เอริคเลือกที่จะนิ่งเงียบ และฝังเพื่อนในอดีตไว้ในความทรงจำ
(ไม่ว่าเจ้าจะคบข้าด้วยผลประโยชน์หรือไม่ …
… แต่ข้ารู้สึกได้ … ว่ามันเป็นเรื่องจริง)

เอริคมารายงานตัวที่กระทรวงกลาโหม
และได้พบคนรู้จักอีกครั้ง

ใช่เจ้าจริงๆด้วย!!!
เจ้าตัวเล็ก!!!!!!!!!!!!!

เอริควิ่งเข้าไปล็อคคอลีมินวู เพื่อนที่เคยร่วมสำนักเดียวกัน

อ้ากกกกกกกกกกก ปล่อยๆ
ข้าหายใจไม่ออก
อย่าเล่นทีเผลอสิวะ!!!
มินวูพยายามดิ้น

วันนั้นเป็นเจ้าใช่มั้ย ที่กระโดดถีบข้า!!!
เอริคยังไม่หายแค้น

เออ ข้าเอง!!!
แต่ข้าทำเพื่อช่วยเจ้านะ!!!
ปล่อยข้า!!!
มินวูดิ้นจนหลุด

ช่วยข้า?! แล้วทำไมข้าถึงต้องมาอยู่ที่นี่ ฮะ?!!!

ไม่ดีเหรอ? จะได้ไม่เหงาไง?
ใครจะคิดว่าองค์รัชทายาทจะเลือกเจ้า
แม้จะสู้ไม่ได้เรื่องเลยก็ตาม!

เจ้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ปีที่แล้ว!

ถ้าอย่างนั้น … เจ้าก็ต้องเคยเจอองค์ชายรองใช่มั้ย?

ข้าไม่ได้มีพ่อเป็นแม่ทัพใหญ่อย่างเจ้า
ข้าก็ต้องเลือกที่จะอยู่อย่างมีอนาคตสิ!

มินวูอ่านใจของเอริคออก
เขาไม่ใช่เฮซองงี่ที่เจ้าเคยรู้จักหรอกนะ
เจ้าไม่จำเป็นต้องถวายชีวิตให้เขา

แน่นอนอยู่แล้ว ชีวิตของข้า ข้าเลือกเอง!!!

ดีเลย! ไปรับชุดทหารกันเถอะ!

ม่ายยยยยยยยยยยยยย! (เค้ายังไม่พร้อม)
เอริคจะวิ่่่งหนี แต่มินอูล็อคตัวของเขาไว้ และลากไปด้วยกัน

ในที่สุดเอริคก็ได้ร่วมกองทัพกับพ่อของเขา

การออกรบครั้งแรกทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว
ฆ่าคนครั้งแรก และอีกหลายศพที่เขานับไม่หมด

เอริคนั่งลงสติหลุดลอย หลังจากรบมายาวนานหนึ่งเดือนเต็ม
คาวเลือดที่ติดจมูก สิ่งเดียวที่ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่ …
คือคำสั่งที่เขาจะต้องเดินกลับไปให้ได้ …
… เพื่อกลับไปหาเจ้านายของเขา

เอริคนอนเฝ้ายามกลางคืน
คืนนี้ฟ้าปิด ไม่มีแม้แต่แสงสว่างจากเดือนและดาว
เขาเด็ดใบหญ้าออกมาพับเป็นดาว
“ดาวนำโชคของข้า”

เอริครู้สึกทนไม่ไหว จึงแอบจูงม้าออกมาจากค่าย
เขาควบม้าเข้าไปในป่าลึก

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอริคกรีดร้องอยู่ในป่าด้วยความอึดอัด
เขาร้องไห้กับม้า… เท่าที่พอใจ

เมื่อไหร่สงครามครั้งนี้จะจบเสียที?

เอริคเห็นท้องฟ้าเริ่มมีแสงสว่าง จึงขี่ม้ากลับค่าย

เอริคจำไม่ได้ว่าเขาขี่ม้าออกมาไกลเท่าไหร่
แต่เมื่อใกล้ถึงค่าย เขากลับควบม้าให้เร็วขึ้น
เพราะแสงสว่างที่เห็นบนท้องฟ้านั้นไม่ใช่แสงของรุ่งฟ้าสาง

ที่ค่ายทหารกำลังวุ่นวายกับการดับไฟ
และต่อสู้กับข้าศึกที่ลักลอบโจมตีกลางดึก

เอริคเพิ่งถูกย้ายมาสังกัดกองย่อยเล็กๆ
เพื่อเป็นกองหนุนคอยส่งเสบียงอยู่ด้านหลัง
หลังจากการออกรบติดๆกัน ทำให้เขาใกล้บ้า
แม่ทัพจึงส่งเขามาคุมเสบียงและเป็นกองหนุน
โดยสวมชื่อเป็นพลทหารไร้ศักดิ์ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ
และค่ายนี้อยู่ใกล้ค่ายขององค์รัชทายาทมากที่สุด
นอกจากคุมเสบียงแล้ว หน้าที่อารักขาองค์รัชทายาท
จึงเป็นภารกิจลับที่แม่ทัพมอบให้

ฉิบหายแล้ว!!!
เอริคทำตัวไม่ถูก เพียงเพราะเขาออกไปขี่ม้าเล่น
ทำให้ค่ายโดนโจมตี เสบียงถูกขโมยและเผาทิ้ง

องค์รัชทายาท!!!
เอริครีบขี่ม้าไปรายงานที่ค่ายหลักขององค์รัชทายาท
ว่าข้าศึกลักลอบบุกโจมตีจากด้านหลัง
โดยมีข้าศึกบางส่วนขี้ม้าเร็วตามเอริคไป

องค์รัชทายาท!!!
มีข้าศึกบุกเข้ามาด้านหลัง!
เอริคมาถึงค่ายใหญ่ ที่มีแต่ความว่างเปล่า

เขาหนีกันไปหมดแล้วเหรอ?
เอริคขี่ม้าสำรวจรอบๆค่าย ที่เงียบกริบ
ในคืนเดือนมืดเช่นนี้ ยากที่จะมองให้ถนัด

เอริคเห็นลูกไฟอยู่ไม่ไกล ข้าศึกคงใกล้เข้ามาแล้ว
เขาจะหนีไปทางไหน เพื่อไม่ให้ข้าศึกตามไปตีค่ายต่อไปอีก
เอริคมองท้องฟ้า ไร้แสงดาวนำทาง

วี้ดดดดดดดดดดดดดดดด วิ้วววว
เสียงเป่าปากจากชายป่าด้านซ้ายมือของเอริค

เอริคเพ่งสายตามอง

ชายสวมเสื้อคลุมสีขาว กวักมือเรียกเขาอยู่ที่ชายป่า

จะยืนรอความตายรึไง!!!

เอริคไม่รีรอเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
เจ้านายของเขา!

เอริคขี่ม้าตามเฮซองเข้าไปในป่า

อย่าคลาดสายตาจากข้า!
เฮซองกลับด้านเสื้อคลุมให้เป็นสีดำเพื่อพรางตัว
แล้วควบม้านำเอริคไป

เจ้าจะพาข้าไปไหน?

ไปจากที่นี่น่ะสิ!

ข้าไม่ไป!
เอริคหยุดม้า

เฮซองหยุดม้าตาม

ข้าทิ้งกองทัพไปแบบนี้ไม่ได้
ข้าทิ้งพ่อไว้ข้างหลังไม่ได้!

แต่พ่อเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่!
ข้าต่างหาก ที่เสี่ยงอันตรายมาที่นี่ เพื่อมาหาเจ้า!

ข้าบอกให้เจ้ามารึไง?
เจ้าบอกให้ข้าเดินกลับไปเองนี่นา

ตามใจ!
เฮซองควบม้าต่อไป
ส่วนเอริคควบม้ากลับไปทางค่ายใหญ่ แต่อ้อมลัดเลาะตามชายป่า

เอริคได้ยินเสียงฝีเท้าม้าข้างหน้า
คาดว่าคงเป็นขององค์รัชทายาทจึงรีบควบม้าตามไป

เร็วเข้าสิ!!!
ไหนเจ้าว่าค่ายนี้อยู่ห่างศัตรูมากที่สุดไง!
องค์รัชทายาทควบม้าหนีตามทหารองค์รักษ์ออกมาจากชายป่า

ข้าไม่คิดว่าข้าศึกจะปีนข้ามเขามาตีท้ายเราได้นะขอรับ
ถ้าไม่ใช่คนในเป็นข้าศึก!!!

ใคร! ใครคิดจะทรยศข้า?!

องค์รัชทายาท!
เอริครีบควบม้าตามออกมา พ้นจากชายป่า

เหล่าองครักษ์ดึงกระบี่ออกมาเพื่อคุ้มกัน

มีข้าศึกตามข้ามา คงอีกไม่ไกล
แล้วทหารของท่านหายไปไหนหมด?
เอริคแปลกใจที่มีทหารคุ้มกันเหลือเพียงไม่กี่สิบนาย

พวกเขาสกัดข้าศึกอยู่ด้านหลัง!

ท่านจึงรีบหนีมาหรือ?
ทำไมท่านไม่อยู่บัญชาการรบล่ะ?
เอริคสงสัย

รบบ้าบออะไรกัน!!!
พวกนั้นจะเอาแต่ชีวิตของข้า!!!
ถ้าพวกเขาจับข้าได้
เราจะแพ้! เจ้าต้องคุ้มกันข้า!
ไป!

องค์รัชทายาท เตรียมควบม้าหนีต่อ
แต่ต้องชะงักเมื่อมีคนมาขวางทางเขา

ไม่กลับไปสู้หน่อยเหรอ?
เฮซองขี่ม้าเข้ามาหาองค์รัชทายาทเพียงลำพัง

เจ้าอุตส่าห์นำทัพออกมาเองนะ

นี่ต้องเป็นแผนการของเจ้าแน่!!!
เจ้าวางแผนเพื่อชิงบัลลังก์จากข้า!
ล่อให้ข้ามาออกรบ!!!

องค์รัชทายาทมองเอริคด้วยความคับแค้นใจ
เจ้า! เจ้าคนขายชาติ!!!

อ้าว! อย่ามากล่าวหากันสิวะ!
คิดว่าข้าอยากออกมารบรึไง!
ถ้าไม่ใช่เจ้าพาข้ามา!!!
เอริคเริ่มยัวะ

พ่อข้า ให้ข้ามาอารักขาท่าน
แต่ว่าท่านคงไม่ต้องการ!
เอริคกอดอก เบ้ปาก

นี่มันแผนของเจ้า!
คนของเจ้า!
แม่ทัพก็อยู่ฝ่ายเจ้าสินะ!
องค์รัชทายาทชักกระบี่ออกมาเตรียมสู้

เอริคคิดตาม เริ่มไม่มั่นใจ

ข้าไม่ฆ่าเจ้าให้เปลืองแรงหรอก!
หึ ขอให้รอดชีวิตกลับไปได้ก็แล้วกัน!
เฮซองควบม้ากลับเข้าชายป่า แต่ต้องถอยออกมา
เมื่อเห็นว่ามีข้าศึกอำพรางตัวอยู่ไม่ไกล

เอริค! ไปกับข้า!!!
เฮซองขี่ม้ากลับมาที่กลุ่มขององค์รัชทายาท

เอริคมองเฮซอง ด้วยความเคลือบแคลงใจ
ข้ายังไว้ใจเจ้าได้อยู่มั้ย?

ถ้าจะฆ่าเขา ข้าจะเปลืองแรงมาถึงที่นี่ทำไม!
เฮซองค้อนใส่เอริค

แต่จะหนีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว!
เฮซองผูกผ้าปิดหน้า กำกระบี่ในมือแน่น

ระวัง!!!!
เอริคใช้ปลายกระบี่สะกัดธนูที่พุ่งมาหาเฮซอง

ข้าศึกที่ซ่อนตัวอยู่ แตกฮือออกมาจากชายป่ารอบด้าน

คุ้มกันข้า!!!!!
องค์รัชทายาทหนีเข้าไปอยู่ในวงล้อมขององครักษ์

ส่วนเฮซอง พยายามฝ่าวงล้อมออกไป

เอริคเลือกตามคุ้มกันเฮซองจากด้านหลัง
โดยทิ้งหน้าที่ของเขาไว้เบื้องหลัง

ช่วยข้าด้วย!
องค์รัชทายาท ผู้ไม่เคยออกรบมาก่อน
ได้แต่แกว่งดาบไปมาในวงคุ้มกันขององครักษ์ไม่กี่สิบคน

องค์รัชทายาท! หนีไปให้ไกล!!!
ข้าศึกบางส่วนเริ่มสับสน เมื่อองค์รัชทายาท ตะโกนเรียกเฮซอง

เฮซองตีฝ่าวงล้อมออกมาพร้อมเอริค
โดยมีข้าศึกส่วนนึงตามมา

เฮซองเหลือบมองเอริค ที่รั้งท้ายเพื่อสะกัดข้าศึก จึงขี่ม้ากลับไป

ปั๊ก!!!
เฮซองยิงธนูเสียบอกข้าศึกก่อนที่จะถึงตัวเอริค

ข้าบอกให้เจ้าตามข้ามา!
เฮซองไม่อาจทิ้งเอริคไว้ข้างหลัง
ข้ายังไว้ใจเจ้าได้มั้ย?

เอริคไม่ตอบ เขาดึงกระบี่ออกมา
แล้วเริ่มสังหารทุกคนที่พยายามเข้าถึงตัวเจ้านายของเขา

เอริคเหวี่ยงกระบี่ออกไปสุดแรง
แขนขวาที่เริ่มชา และไร้ความรู้สึก
(เพราะถูกฟันเป็นแผลฉกรรจ์)

เอริคใช้มือขวาที่ไร้ความรู้สึกในการคุมม้า
แล้วใช้แขนซ้ายสู้ต่อไป

อย่ายุ่งกับเขา!!!!
เอริคฝ่าเข้าไปกลางวงล้อม เมื่อเห็นเฮซองตกจากม้า

ห้ามแตะต้องเขาเด็ดขาด!!!!!!
เอริคยืนขวางไม่ให้ใครเข้าใกล้เฮซอง
แม้ครึ่งตัวของเขาจะหมดความรู้สึกไปแล้ว

ตาของเขาเริ่มพร่ามัว
เขาทำได้เพียงแกว่งกระบี่ออกไป ไม่ให้ใครได้เข้าใกล้เจ้านายของเขา

อ้ากกกกกกกกกกก!!!

——— บทรักบทที่ 26 เพื่อนไม่ทิ้งกัน ———

 

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] Ep.25 บทเรียนบทที่25

กระบี่(ไม่)ไร้หัวใจ [ My sword ] by KungJuny

EP.25 บทเรียนบทที่25

 

เรื่องที่แม่ทัพแดนใต้ได้รับโทษให้ยืนเฝ้าประตูอยู่หน้าตำหนักองค์ชายรอง
เป็นที่วิจารณ์กันในราชสำนัก ต่างฝ่ายต่างถกเถียงและตั้งข้อสงสัยจนเกิดข่าวลือมากมาย

บ้างก็คิดว่า ท่านแม่ทัพไม่ยอมให้ลูกชายอยู่ฝั่งองค์ชายรอง จึงอุกอาจเข้าไปล่วงเกินองค์ชาย
บ้างก็คิดว่า ท่านแม่ทัพจัดฉากขึ้นเพื่อสร้างภาพว่าเขาไม่ได้เลือกข้างองค์ชายรอง
บ้างก็คิดว่า ท่านแม่ทัพอยากให้ลูกชายของเขาเป็นที่รู้จัก เพื่อให้องค์รัชทายาทเรียกลูกชายของเขามาใช้งาน

เห็นมั้ยว่าเจ้าทำอะไรลงไป?!
ตอนนี้ข้าเดินไปไหน ก็มีแต่คนนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลัง!

ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะท่านพ่อ
อยู่ๆท่านพ่อก็ไปที่ตำหนักองค์ชายเอง
ข้านอนปวดหัวอยู่ ท่านพ่อยังไม่มาสนใจข้าเลย
(ตัดสินใจเอง ทำตัวเองชัดๆ … เอริคพึมพำเบาๆ)

ข้ายอมแบกหน้าเข้าไปหาองค์ชาย ก็เพื่ออนาคตของเจ้า!
เจ้าจะอยู่รับใช้คนๆเดียวได้ยังไง?
เจ้าได้ทำประโยชน์อะไรให้บ้านเมืองบ้าง?

หรือท่านพ่ออยากให้ข้ารับใช้องค์รัชทายาท?

ไอ้ลูกคนนี้!!!
เจ้าต้องไม่อยู่ข้างใครทั้งนั้น นอกจากประชาชน!!!

ไม่ว่าใครจะขึ้นเป็นพระราชา ท่านพ่อก็จะลอยตัว
ไม่ได้ไม่เสียสินะ!

อ้า … ข้าเพิ่งเข้าใจ
เอริคเริ่มวิเคราะห์เป็น

นี่เจ้า! ข้าทำเพื่อรักษาชีวิตของเจ้าและชีวิตครอบครัวของเรา
อย่าเอาตัวเองไปพัวพันการเมืองข้างในเด็ดขาด!

ตอนนี้ข้าคงถอยหลังไม่ได้แล้ว
เอริคครุ่นคิด

แล้วเจ้าจะทำยังไง?

ข้าก็… จะอยู่ของข้าอย่างเจียมตัว
ไม่ทำตัวให้โดดเด่น (ซึ่งข้าถนัดนัก)
เป็นบ่าวชั้นผู้น้อย
ถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้นจริงๆ
พวกเขาคงไม่มาลงที่บ่าวตัวน้อยๆอย่างข้าหรอก!
เอริคกัดขนมเปี๊ยะพลางจิบชาอย่างผ่อนคลาย

ท่านแม่ทัพกุมขมับ
ใครให้เจ้าเกิดมาเป็นลูกชายของข้าล่ะ?!
ภาระ หน้าที่ ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่
เจ้าไม่มีทางหลบซ่อนอยู่ในกำบังนี้ได้ตลอดไปหรอกนะ!

ก็ท่านนั่นแหละ!
ทำยังไงให้แม่ข้าท้องได้ล่ะ?!!!

ไอ้นี่!!!
ท่านแม่ทัพยกขาขึ้นเตะ แต่เอริคก็วิ่งหนีออกไปเสียแล้ว

ข้าจะช่วยเจ้าอย่างไรดี …
ท่านแม่ทัพยังคงคิดไม่ตก

เมื่อมีข้าศึกมาประชิดชายแดน
องค์รัชทายาทอย่างแสดงผลงาน จึงอาสารับผิดชอบงานนี้
ท่านแม่ทัพแดนใต้จึงเข้าพบองค์รัชทายาท
เพื่อเสนอให้เรียกตัวลูกชายของเขาที่เป็นองครักษ์องค์ชายรองให้มาช่วยเขาออกรบ

ณ ตำหนักองค์รัชทายาท

ลูกชายของท่านหรือ?

ขอรับ

เก่งกล้าเหมือนท่านแม่ทัพหรือเปล่า?

ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นนะขอรับ
ที่ปรึกษาขององค์รัชทายาทช่วยสมทบ

ทำไมข้าถึงไม่เคยรู้จักลูกชายของท่าน?
ตอนเขามาคัดตัว ทำไมเจ้าไม่พาเขามาพบข้าก่อน?

ตอนนั้นข้าน้อยรับราชการอยู่ชายแดนขอรับ
ไม่คิดว่าเจ้าลูกชายซื่อบื้อ จะสอบเป็นองครักษ์แทนที่จะเป็นทหาร

ลูกชายของท่านไม่ได้ซื่อบื้อไปซะทีเดียวหรอก
เพียงแต่เขายังอ่อนประสบการณ์และโชคไม่ดีนัก
ที่ไม่ได้รับคัดเลือกเข้ามาที่ตำหนักนี้
ที่ปรึกษาพูดเสริม

ถ้าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง
ลูกชายของท่านแม่ทัพจะไม่ถูกคัดมาที่ตำหนักข้าได้อย่างไร?
มีแต่พวกไม่เอาไหน ถึงจะเหลือไปที่ตำหนักนั้น!

แม่ทัพยิ้มไม่ออก เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายของเขาไม่ได้เรื่องแค่ไหน

ข้ารู้มาว่า ลูกชายของท่านมาคัดตัวช้า ใช่หรือเปล่า?
ที่ปรึกษายังคงช่วยหนุนเต็มที่

ใช่ ใช่ขอรับ
ตามประสาคนหนุ่ม ก็อยากออกท่องโลกเองบ้าง
จึงมาไม่ทันรอบคัดตัว ข้าน้อยลงโทษเขาอยู่หลายวัน

นี่ก็เป็นโอกาสดี ที่หายากนะ
ถ้าลูกชายของท่านทำได้ดี … มีผลงาน
ที่ปรึกษาช่วยพูดกรุยทาง

เรียกเขามาเข้ากองทัพข้า!
ถ้ามีผลงาน ข้าก็จะตอบแทนเขาอย่างดี!
ข้าไม่อยากทิ้งเพชรเม็ดงาม
ไว้คอยรับใช้ปัดกวาดเช็ดถูตำหนักเล็กของน้องข้าหรอก!

นายท่าน ลูกชายของข้า ยังไม่มีผลงาน
เกณฑ์เขามาเป็นทหารชั้นเลวในกองทัพของหม่อมฉันดีกว่าขอรับ
หม่อมฉันจะจัดการเคี่ยวเขาเอง

หึ เจ้ากังวลว่าคนจะนินทาเหรอ?

ไม่ใช่ขอรับ ลูกชายของข้าน้อยยังอ่อนประสบการณ์
ข้าน้อยเกรงว่า ถ้าผลงานออกมาไม่ดี จะทำให้องค์รัชทายาทขายหน้าขอรับ

แล้วเจ้ามาหาข้าทำไม?

เพราะว่า …

เพราะว่าคราวก่อนท่านแม่ทัพเข้าไปขอองค์ชายรอง
แต่กลับถูกทำโทษให้ยืนสำนึกผิดอยู่หน้าตำหนักนะขอรับ
ที่ปรึกษารีบเสริม

หึ … หวงคน หวงไปซะทุกอย่าง!
แต่ข้าเป็นองค์รัชทายาท
ข้าอยากได้อะไร เขาก็ต้องยกให้ข้า!
ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเรื่องลูกชายของท่านเอง

ขอรับองค์รัชทายาท
ท่านแม่ทัพสบตากับที่ปรึกษา
แม้จะต้องยอมลดศักศรี แต่เขาต้องทำเพื่อหนทางข้างหน้าของเอริค

ณ ตำหนักองค์ชายรอง

ท่านมาหาเรา มีธุระอะไร?
เฮซองหยิบพัดออกมาสะบัดเบาๆ เพื่อสงวนท่าทีและใช้ความคิด

น้องข้า เจ้าก็รู้ว่าข้ารับผิดชอบในการทำศึกครั้งนี้
ข้าต้องการกำลังพลชั้นดี มาช่วยปกป้องบ้านเมืองของเรา

ที่กระทรวงกลาโหมมีกำลังพลชั้นดีที่ท่านต้องการ
ตำหนักของเรา หาใช่ที่ฝึกทหาร มีเพียงบ่าวไม่กี่คน

เจ้ายังคงเย็นชากับข้าไม่เปลี่ยนเลย
ได้ยินมาว่า องครักษ์ของเจ้าฝีมือไม่เลวนี่

พูดมาตั้งนาน ท่านแค่ต้องการคนของเรา?
องครักษ์ของท่าน ท่านคัดเลือกก่อนใคร ยังไม่เก่งพอหรือ?

คนเก่งๆก็ต้องคุ้มกันข้าสิ!
ข้าถึงต้องมาคัดคนของเจ้าไปเพิ่ม!

เฮซองค่อยๆสะบัดพัดเพื่อเก็บซ่อนความโกรธที่เริ่มประทุข้างใน

เรียกองครักษ์ของเจ้ามาให้หมด!
องค์รัชทายาทออกคำสั่ง

เฮซองส่งสายตาให้คนของเขาเข้ามารวมกัน

องครักษ์ขององค์รัชทายาทก้าวออกมา พร้อมกระบี่
องครักษ์ขององค์ชายรอง รีบตั้งด่านคุ้มกัน

นี่มันตำหนักของข้านะ!

ทดสอบพวกเขา!
องค์รัชทายาทสั่งองครักษ์มือดี เข้าจู่โจมฝ่ายตรงข้าม (แต่ไม่ดึงกระบี่ออกมา)

เอริคที่เพิ่งเข้าเวร วิ่งทะเล่อทะล่ามาทีหลัง
เมื่อเห็นเพื่อนองครักษ์ของเขากำลังต่อสู้เพื่อปกป้ององค์ชายรองอยู่
เอริคจึงชักกระบี่ออกมาแล้วกระโดดเข้าไปร่วมด้วย

ย้ากกกกกกกกกกก!!!!!!
เอริคปัดกระบี่(ทั้งปลอก)กระเด็นออกจากมือขององครักษ์ฝ่ายตรงข้าม

เฮ้ย!!!
เอริคชะงัก เหมือนได้พบคนคุ้นเคย
ก่อนจะถูกฝ่ายตรงข้าม ถีบยอดอกจนล้มหงายไม่เป็นท่า

องครักษ์ขององค์รัชทายาทยังคงทดสอบฝ่ายตรงข้ามต่อ
แต่องครักษ์ขององค์ชายรองแข็งแกร่งเกินกว่าที่คิด

คนนั้นขอรับ ลูกชายท่านแม่ทัพ
ที่ปรึกษากระซิบบอกองค์รัชทายาท

คนไหน?

คนที่… กระโดดเข้ามาปัดกระบี่นะขอรับ (ละส่วนโดนถีบกระเด็นออกไป)

หยุด!!!!!!
องค์รัชทายาทสั่ง

หยุด!!!
ที่ปรึกษาทวนคำสั่งอีกครั้ง

ข้าเลือกได้แล้ว
องค์รัชทายาทยิ้ม แล้วชี้นิ้วเลือก

เจ้า เจ้า แล้วก็เจ้า

ท่านไม่มีสิทธิ์เอาคนของเราไป!!!
เฮซองแย้ง

ทำไมข้าจะทำไม่ได้?
องค์รัชทายาทแสยะยิ้ม

ถ้าท่านไม่เกรงว่าเราจะได้หน้าไปด้วย …
เราก็จะให้ยืมคนบางส่วน
เฮซองกำพัดแน่นเพราะความตึงเครียด

หึ …
เดี๋ยวเจ้าจะไปฟ้องว่าข้ารังแกเจ้าสินะ
ก็ได้! ข้าจะไม่เอาคนเก่งของเจ้าไป
งั้นข้าเลือกเจ้า!

ข้า?!
เอริคที่ยังนั่งกอง (ทำหน้างงๆ) อยู่ที่พื้น

เจ้านั่นแหละ!
เจ้าคิดว่าเจ้าเก่งสุดรึไง?!

ทำไมต้องเป็นข้าล่ะ?
ข้ามีเจ้านายเพียงคนเดียวเท่านั้น!
เอริคประกาศกร้าว

งั้นเจ้าเลือกให้ข้าก็แล้วกัน
สามคนนั้น กับ เจ้าปากดีคนนี้

เฮซองมองตาองค์รัชทายาทอย่างไม่ยำเกรง
ทันทีที่เสร็จสงคราม ท่านต้องคืนเขามาให้ข้า
ไม่ว่า… จะเป็น หรือ ตาย!

เอริคมองเฮซองแทบกลั้นหายใจ
เขาไม่เคยเห็นเฮซองทำหน้าขึงขังแบบนี้มาก่อน

ได้! ถ้าเขายังอยากกลับมาอยู่กับเจ้านะ!

เจ้า! อยู่ในกองทัพ อย่าทำให้ข้าขายหน้าล่ะ!
เฮซองหันมามองเอริค ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

ข้า?
(นี่ … นี่เจ้า … ยกข้าให้เขาเหรอ?)
เอริคพูดไม่ออก ได้แต่มองค้อนเจ้านายด้วยความน้อยใจ

จะมัวนั่งบื้ออยู่ทำไม?!
ลุกขึ้นมาๆ
วันนี้เจ้ายังไม่เก่ง
แต่ต่อไปเจ้าต้องมีอนาคตที่ดีแน่!
ที่ปรึกษาเข้ามาประคองเอริคให้ลุกขึ้น

เฮ้! รีบรายงานตัวกับเจ้านายคนใหม่สิ!
ที่ปรึกษาจับหัวเอริคให้ก้มลง แต่เอริคสะบัดหัว

นี่มันอะไรกัน?!
เอริคยังตั้งตัวไม่ทัน

พรุ่งนี้คนของข้าจะไปรายงานตัวที่กระทรวงกลาโหมเอง
เสร็จธุระแล้ว ท่านก็กลับไปได้แล้ว!
เฮซองเก็บพัดแล้วเดินกลับเข้าตำหนัก

องครักษ์รีบตามองค์ชายรองไป

เฮ้ จะยืนโง่อีกนานมั้ย?
เพื่อนองครักษ์รีบลากเอริคให้ตามเขากลับเข้าตำหนัก

องค์รัชทายาทเรียกองครักษ์ฝีมือดีของเขา
ที่เพิ่งทำการทดสอบประลองฝีมือเมื่อสักครู่

เจ้าเรียนสำนักเดียวกับเอริคใช่หรือไม่?

ขอรับ

ที่เจ้าเตะหมอนั่น เจ้าแน่ใจนะว่าใช่เอริค

ใช่ขอรับ

มินอู เจ้ากับเอริค ใครเก่งกว่ากัน?

แม้เอริคจะสูงยาวกว่าข้าน้อย
แต่เขาก็ไม่เคยเอาชนะข้าน้อยได้

ข้าควรเรียกเขามาใช้งานหรือเปล่า?
องค์รัชทายาทถามมินอู

เขาเป็นคนที่ควบคุมได้ยาก
ไม่มีใครบังคับให้เขาทำได้ ถ้าเขาไม่อยากทำ

ดูรั้นไม่ใช่น้อย

คงเพราะอย่างนี้ องค์ชายรองถึงเลือกตัดเขาทิ้งโดยไม่ลังเลนะขอรับ
ที่ปรึกษาเสนอความเห็น

เฮซองเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องพระ ไม่ให้ใครรบกวน

นับ 40 … 41 … นับ 1 … 2 … 3

เฮซองกระชากสายร้อยลูกประคำในมือจนขาด

ก็ได้ !!! … ข้าจะนับ 1 ใหม่!!!

เฮซองค่อยๆเก็บลูกประคำทีละอัน

ข้าจะต้องอดทน … แม้จะต้องถอย 1 ก้าว หรือเริ่มนับ 1 ใหม่

เกือบเที่ยงคืนแล้ว เฮซองจึงออกมาจากห้องพระ
โดยมีเอริคยืนเฝ้าหน้าประตูห้องอยู่เพียงคนเดียว

ทำไมเป็นเจ้า?
เฮซองแปลกใจ ที่เอริคยืนเฝ้าเวรยามหน้าห้องพระ
(โดยไม่ส่งเสียงรบกวน)

ยังไม่กลับไปพักอีก พรุ่งนี้เช้าเจ้าต้องไปรายงานตัวนะ

บอกข้า ว่านี่มันเรื่องอะไร?
จนป่านนี้แล้ว เจ้าบอกข้าก่อนได้มั้ย?
ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?!

เฮซองมองเอริค แววตาสงบนิ่ง

บ้านเมืองกำลังจะมีสงคราม
ข้าเลือกส่งเจ้า … ไปออกรบ

เจ้ารู้ว่าข้าไม่อยากไปรบ!
เอริคตัดพ้อ

แต่เจ้าคงไม่ยอมแลกองครักษ์ฝีมือดีสามคน … เพื่อแลกกับข้า
เอริคเข้าใจความสำคัญ(อันน้อยนิด)ของตัวเองดี

ไม่ว่ายังไง … วันนี้ก็ต้องมาถึง
ไม่ว่าข้าจะช่วยซ่อนเจ้ายังไง …
พ่อของเจ้า ก็ต้องดึงเจ้ากลับไป

พ่อของข้า?
เอริคจับต้นชนปลายไม่ถูก

เจ้าไม่รู้จริงๆเหรอ? ว่าข้าทำโทษพ่อของเจ้าทำไม?
เฮซองย้อนถาม ด้วยตาใส(แบ้ว)

ทำไมองค์รัชทายาทถึงยอมเลือกเจ้า แทนคนของข้าสามคนด้วยล่ะ?
ถ้าเขาไม่ได้ต้องการเจ้าอยู่แล้ว
หึ … ใครให้เจ้าวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาแบบนั้น!

ก็เจ้ามีอันตราย ข้าจะไม่วิ่งเข้าไปขวางได้ยังไง?
เอริคมองเฮซองด้วยความเป็นห่วง

ถ้าข้าไม่อยู่แล้ว อย่าเอาแต่เก็บตัวอยู่ในนั้นนะ
ถ้าใจของเจ้าไม่สงบ ก็ระบายออกมา
พระท่านพูดไม่ได้ กอดเจ้าก็ไม่ได้ โกรธไปก็ทำอะไรไม่ได้

อย่า!(กอดข้า…)
เฮซองพูดไม่ออก เมื่อเอริคสวมกอดเขา

ลืมตัวเองสักพักเถอะ
เอริคลูบหลังเฮซองเบาๆ
ไหล่กว้างๆของเขาเริ่มสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตา

ถ้าเดินกลับมาเองไม่ได้
ต่อให้เป็นศพของเจ้า
ก็ต้องกลับมาหาข้า เข้าใจมั้ย?!

ศพบ้าบออะไรกัน!
ข้าต้องกลับมาเอาคืนเจ้าอยู่แล้ว!
เจ้าทำข้าไว้เจ็บแสบนัก!
เอริคโอบกอดเฮซองเป็นครั้งแรกในรอบเกือบสองปี
และอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย

เฮซองผลักเอริคออก

เจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว
มีพ่อของเจ้าอยู่ในกองทัพ
ข้าก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

ถ้าเจ้าไม่เซ่อซ่าเดินไปให้เขาฆ่าตายซะก่อน
เฮซองหันหลังให้เอริค เพื่อเป็นการจากลา

เอริคแอบขโมยหอมแก้มเจ้านายของเขาจากด้านหลัง
แล้วหายตัวไปโดยไม่ทิ้งร่องรอย …

นอกจาก รอยแดงๆบนแก้มของเจ้านาย

ถ้าเจ้ารอดกลับมาได้ …
ข้าจะฆ่าเจ้าเอง!
เฮซองเดิน(ลูบแก้มเบาๆ)กลับเข้าห้องพระ

——— บทรักบทที่ 25 โชคชะตา ไม่อาจหลีกหนี แต่จงเผชิญหน้า อย่างกล้าหาญ ———